Review: The Manchurian Candidate

'Walking Tall', 'The Stepford Wives', 'Dawn of the Dead', 'The Ladykillers', 'The Texas Chainsaw Massacre', en straks 'Alfie', 'The Longest Yard', 'Willy Wonka and the Chocolate Factory', 'The Pink Panther' en - wie weet, wie weet, - 'The Alzheimer...

'Walking Tall', 'The Stepford Wives', 'Dawn of the Dead', 'The Ladykillers', 'The Texas Chainsaw Massacre', en straks 'Alfie', 'The Longest Yard', 'Willy Wonka and the Chocolate Factory', 'The Pink Panther' en - wie weet, wie weet, - 'The Alzheimer's Case': de remake-machine in Hollywood raakt stilaan oververhit. Waarom - zo vroegen wij ons in de kruin krabbend af - zoveel remakes? Heeft het alléén te maken met een tekort aan frisse ideeën? Volgens onze huispsycholoog dokter Friedenstein rekenen de studiobonzen, die zoals bekend meer afweten van reclamepsychologie dan van cinema, stiekem op een soort Pavlov-reflex: een kwaliteitsproduct koop je een tweede keer. Waar die studiobobo's blijkbaar níet aan denken, is dat de jongelui die ná 1980 zijn geboren de originals meestal niet eens hebben gezíen - reden waarom het gros van bovengenoemde remakes onverbiddelijk is geflopt. Nou ja, het leeuwendeel had toch niet veel om het lijf - alleen 'Dawn of the Dead' en het deze week te verschijnen 'The Manchurian Candidate' voegen iets wezenlijks toe aan het origineel. In de oorspronkelijke 'Manchurian Candidate' uit 1962 vertolkte Frank Sinatra een oorlogsveteraan die een samenzwering tegen het Witte Huis tracht te ontrafelen. Jonathan Demme, de regisseur van de nieuwe versie, geeft de sleutel tot het mysterie - iets met een doorgedreven hersenspoeling - verrassend snel prijs; té snel, want een deel van de spanning sijpelt véél te vroeg weg. Maar Demme en zijn scenaristen redden de meubelen door een flinke snuif explosief 'Fahrenheit 9/11'-buskruit in de mix te gooien: het verhaal speelt zich namelijk niet langer af in de sfeer van de Koude Oorlog, de Bom en het Gele Gevaar, maar tegen de achtergrond van Irak, de war on terror, en de talloze corporate scandals die Amerika nu al een tijdje teisteren - 'The Halliburton Candidate' was zelfs een betere titel geweest. En er is nog meer: voor het eerst sinds 'Training Day' valt er nog eens te genieten van Denzel Washington, die als de aan het Golfoorlogsyndroom lijdende, tussen realiteit en paranoïa zwalpende oorlogsveteraan Ben Marco pure waanzin uitstraalt - vooral wanneer hij in de badkamer met bloeddoorlopen ogen en met behulp van een scheermesje een in zijn schouder ingeplante microchip zit los te pulken. En Meryl Streep zet als de moeder van de voorgeprogrammeerde vice-presidentskandidaat Raymond Shaw (een alweer huiveringwekkende Liev Schreiber) een heerlijke helleveeg neer (Streep baseerde haar personage naar verluidt op Hillary Clinton en veiligheidsbitch Condalleeza Rice). 'The Manchurian Candidate' mist de laaiende suspense van de sixties-versie, maar blijft overeind als een solide multiplexfilm met verrassend actuele weerhaakjes.