Review: The Mars Volta - Frances the Mute

Op hoop alleen kan men niet leven, maar heel soms wél op verwachting. Niemand die al een noot gehoord had van hun nieuwe plaat, maar het concert van The Mars Volta, op 22 februari in de AB, was vrijwel onmiddellijk uitverkocht. Nu is 'Frances the Mu...

Op hoop alleen kan men niet leven, maar heel soms wél op verwachting. Niemand die al een noot gehoord had van hun nieuwe plaat, maar het concert van The Mars Volta, op 22 februari in de AB, was vrijwel onmiddellijk uitverkocht. Nu is 'Frances the Mute' er, en wij gaan er geen doekjes om winden: de hoes, van de hand van Pink Floyd-oudgediende Storm Thorgerson, vinden wij, net als 's mans ontwerp voor voorganger 'De-loused in the Comatorium', erg lelijk; van wat er áchter die hoes zit, lopen wij al enkele weken op wolkjes.

Aangezien 'Frances the Mute' geen songs bevat (wel songtitels, maar die staan er alleen om financieel-technische redenen) en zich aandient als een zevenenzeventig minuten durende rock-'n'-roll-symfonie, zouden wij de plaat samen met u - en met dank aan collega (godb) - graag willen overlopen aan de hand van enkele tussentijden.

0.00: Akoestische gitaarintro. Wij raden u aan de volumeknop meteen volledig open te draaien: alsof de Poltergeist zelve het vertrek betreedt. Porseleinen vazen (in ons geval: lege bierblikjes) vechten voor hun leven, dure schilderijen (onze Elvis-poster) klampen zich vast aan hun lijsten. En hadden wij al gezegd dat Cedric Bixler Zavala geweldig goed staat te zingen? Beetje Robert Plant, maar dan met meer hart dan pose.

13.01: 'The Widow' kende u al als single, maar die heeft weinig te maken met wat we hier aantreffen. Drie minuten worden er zes, en pas in de tweede helft - het is bijna stil, alleen Cedric jankt: 'I'll never sleep alone' - wordt de wedstrijd beslist. De band wordt versneld, vertraagd, achterstevoren gespeeld, binnenstebuiten gekeerd. Denk Hendrix circa 'Axis: Bold as Love'.

18.51: Een kloppend hart voorspelt onheil.

19.31: Storm! Een funky John Frusciante op ritmegitaar.

21.24: Salsa-intermezzo. De zee spoelt af en aan, Omar droomt weg naar zijn geboorteland Puerto Rico.

22.27: Frusciantes theepauze zit erop.

23.39: Weer salsa.

24.39: Frusciante ontbindt nu al zijn duivels (in noodgevallen heeft men niets aan toonaarden, meneer), drums raken overstuur, Cedric huilt in het Spaans. Geloof het of niet, maar dit ('songtitel': 'L'Via L'Viaquez') is de meest toegankelijke passage die u op 'Frances the Mute' zult aantreffen. Moedig voorwaarts!

27.56: Salsa time again.

28.34: Een piano komt langzaam onder het puin vandaan gekropen.

31.00: De storm is gaan liggen. Het aritmische, metalige getik dat wij zo prachtig vonden passen, blijkt bij nader inzien van onze radiator te komen. Dringend lucht aflaten!

36.40: Een mariachi-trompet van Flea luidt het meest melodieuze gedeelte van de plaat in.

38.30: We zijn nu halverwege. De gitaar lost de trompet af, en knipoogt naar 'Bitches Brew' van Miles Davis. Verwarring alom.

44.30: Hartpatiënten opgelet! In één klap, en net op het moment dat je het het minst verwacht, staan ze met z'n allen pal bovenop je tenen. Met een smak en een knal slaat de volumemeter in het rood.

45.30: De volgende dertig (!) minuten hebben een Brits journalist aangezet tot de wanhoopskreet: 'Pure pretentie, I want my 30 minutes back!' Wij staan onze dertig minuten graag af, want deze passage is, hoe gek het ook klinkt, uitermate geschikt om tot single(s) te verknippen: de hele tijd wordt hetzelfde, hypnotiserende ritme aangehouden, en de toestand lijkt enigszins stabiel. In Mars Volta-taal: drums die zich machinegeweren wanen, gitaarsolo's die gehoorzamen aan de Wet van Satriani ('Gij zult nimmer minder dan honderd noten per minuut spelen!').

61.00: Staccato overgangsfase, gevolgd door relatieve rust. Een bas zet de lijnen uit, de rest smeedt op de achtergrond snode plannen. In de hoek gezet, maar toch nog een scheet laten.

74.00: 'Frances the Mute' neemt afscheid met hetzelfde motiefje waarmee ze is komen binnenwandelen. Wij missen haar nu al.

76.57: Fin.

Zo, de rest moet u zelf maar uitzoeken. Veel plezier! (Is het u overigens opgevallen dat wij erin zijn geslaagd in deze bespreking niet één keer het woord 'tsoenami' te gebruiken? Zou hoop dan toch doen leven?)