Review: The Matrix Revolutions
'The Matrix Revolutions' is zo onnoemelijk saai, zo warrig, en zo humorloos, dat het uiteindelijk toch weer fun wordt. Kortom: zelden zo gelachen! Indeed: 'Revolutions' speelt zich af in een soort slapstick-Matrix, waarin we, alsof de zaken in de v...
'The Matrix Revolutions' is zo onnoemelijk saai, zo warrig, en zo humorloos, dat het uiteindelijk toch weer fun wordt. Kortom: zelden zo gelachen! Indeed: 'Revolutions' speelt zich af in een soort slapstick-Matrix, waarin we, alsof de zaken in de vorige aflevering nog niet ingewikkeld genoeg waren, kennismaken met een Station ('Een wereld tussen onze wereld en de Matrix'), een Treinman, en een al even geheimzinnige Bron; waarin Neo en Morpheus, de Abbott en Costello van het digitale tijdperk, mekaar trachten te overtreffen in het uitkramen van onbedoeld hilarische dialogen (Meisje: 'Ben jij van deze wereld?' Neo: 'Ja... Nee... Geen flauw idee.'); waarin het Orakel - u weet wel, die onbegrijpelijke wijsheden spuiende negerin - niet meer wordt vertolkt door de overleden Gloria Foster, maar door Mary Alice, een rolwisseling die nog méér hilarische dialogen oplevert ('Herken je me niet, Morpheus? Geeft niet, ik herken mezelf ook niet!'); en waarin Neo en Agent Smith onder oorverdovende koorgezangen voor de zoveelste keer met mekaar in de kungfu-clinch gaan: géééééééééuwwwww. Ach, we kunnen er hier wel de draak mee steken, maar eigenlijk is het bijzonder triest dat de broers Wachowski hun oorspronkelijke briljante concept - de eerste 'Matrix' blijft één van de meest originele actiefilms ever - hebben laten verzanden in slechte camp. Laten we dus maar voor de blauwe pil kiezen en de sequels voorgoed uit ons geheugen deleten. De magie is foetsie; de screensavers zijn uitgedoofd. It's over.