Review: The National (Koninklijk Circus)
Het was die dinsdag - gisteren, als u dit vandaag leest - iets over elven en in Brussel had The National zijn bestemming bereikt: ‘Vanderlyle Crybaby Geeks’ uit tweeduizend kelen laten opstijgen, een volle zaal die alles lost en de hemel kust. Daarna weer naar buiten moeten, ‘t is een val in een tranendal.
Het Koninklijk Circus was al uitverkocht lang voor er van een nieuwe plaat sprake was. ‘Trouble Will Find Me’ is er nu een dikke maand, en wellicht heeft ze meer tijd nodig, en nog een handvol concerten op Belgische bodem, om het publiek - dat in 2010 voorganger ‘High Violet’ zo hevig omarmde - uit haar hand te doen eten. Ooit zal ook ‘Trouble Will Find Me’ feesten van herkenning ontsteken, gisteren bleef het vaak bij nader kennismaken, bij zoekende blikken, bij onderdompelen, bij meedeinen.
En zo gaven de negen nieuwe songs, zonder het te bedoelen, een eigenaardige eb en vloed aan de set. Nu, je plaats veroveren tussen ‘Afraid of Everyone’, ‘Squalor Victoria’, ‘Conversation 16’, ‘About Today’, ‘Fake Empire’, ‘Terrible Love’ en andere prijsbeesten die in het Circus moeiteloos door de hoogste hoepel sprongen: zij liever dan wij.
Vreemd dan ook, of misschien net niet, dat uitgerekend die nieuwe songs the morning after blijven nazingen. ‘Slipped’, bijvoorbeeld, een verstillende slow met de stilte, afwisselend meegezongen door bassist Scott Devendorf en zijn broer Bryan (een drummer met een stem, ook als hij zwijgt) - heel mooi. Of ‘I Need My Girl’, troost voor wie als Davy door het leven moet. Of ‘Pink Rabbits’, met de groeten van Roy Orbison. Of het machtige, door drie gitaren aangedreven ‘Sea of Love’. Of ‘Humiliation’, waarvan de fraaie ‘Blue Velvet’-coda live een raak postscriptum krijgt, extreem luid en ongelooflijk dichtbij.
Geen bespreking van The National zonder een alinea over Matt Berninger, frontman tegen wil en dank. Zijn eerste noot van de avond was een valse, en eigenlijk stelde dat gerust – bij hem maken onvolmaaktheden het af - maar het duurde even voor hij zijn mentale parkeerplaats verlaten had. Het lukte hem, onder vele bezorgde vrouwenogen, met inzet van menig discutabel glas: ‘Sommige mensen noemen dit rode wijn en witte wijn. Ik noem het aardbei en vanille.’Tegen ‘Mr. November’, een eind in de bissen, waren de remmen los en zette hij zijn wandeling door de menigte in. Deelde knuffels uit, poseerde voor foto’s, liep de deur uit, deed een plasje; handen gewassen, teruggebeend, en geen schreeuw gemist. Warm kunstje.
The National op een podium is een dubbeltje op zijn kant. Ver weg is de studiococon, elke avond moeten ze zich inspinnen in die onvoorspelbare massa. Er is voor hen geen andere weg dan de onzekere: alles geven wat je hebt en hopen dat je je bestemming bereikt. Zoals gisteren in Brussel. Daar heffen we een aardbei op.
