Review: The Neville Brothers - Walkin' in the Shadow of Life
In een ver verleden, beste vrienden & vriendinnen, toen er nog geen 'Laatste Show' was en de heer Mortier elke dág een doorleefd 'All Shook Up' voor zijn redactieleden aanhief (nu en dan afgewisseld met een vernietigend 'Return to Sender' wa...
In een ver verleden, beste vrienden & vriendinnen, toen er nog geen 'Laatste Show' was en de heer Mortier elke dág een doorleefd 'All Shook Up' voor zijn redactieleden aanhief (nu en dan afgewisseld met een vernietigend 'Return to Sender' wanneer men hem na lang aarzelen de kopij durfde aan te bieden), mocht men aan Humo's Rock Rally deelnemen zonder vooraf een demo in te sturen. De juryleden werden in die dagen dan ook aan het allerergste blootgesteld. Zoals aan een bont gezelschap uit Jette dat zich Pas Oep! We zen mè veul noemde, en met een onoverzichtelijke stoet pipo's en dorpsgekken het podium én een deel van het zaaltje innam.
De legendarische Neville Brothers uit New Orleans mogen zich stilaan óók zo gaan noemen, want bij de broers Aaron, Art, Charles en Cyril (de oorspronkelijke Neville Brothers) hebben zich intussen de nakomelingen Ivan, Ian, Aaron 'Fred' Jr., Jason en Omari gevoegd, en samen hebben zij 'Walkin' in the Shadow of Life' opgenomen. Van een onverdeeld succes kunnen we niet gewagen. Want 'Walkin' in the Shadow of Life' is in hetzelfde bedje ziek als alle andere Neville Bros.-platen na 'Yellow Moon' uit 1989: de heerlijkste stemmenpracht en de aanstekelijkste funk worden te vaak in mindere songs geparkeerd, American mainstream schmaltz, zeg maar. En daar helpt het mooie, onnavolgbare trillen van de stem van Aaron Neville niet aan. Geschikt luistervoer voor de gemiddelde Amerikaanse radiozender, ja, maar niet voor onze, beter ontwikkelde oren. En van de positieve boodschap (in de dankwoordjes worden onder anderen God and St. Jude, the Creator, the Great Spirit en the Most High geprezen, naast alle ándere familieleden en vrienden) heeft een mens na een aantal luisterbeurten ook wel zijn bekomst.
Dat wil niet zeggen dat er hier niet opnieuw een paar van de lekkerste N'awlinz-funknummers opgelijnd zouden staan, integendeel. Voor het gemak troepen die samen aan het begin: het titel- en openingsnummer (dat aan 'You Got the Love' van Rufus doet denken, voorwaar een fijn gevoel), het korte intermezzo 'Poppa Funk', het autobiografische 'Can't Stop the Funk' (de tekst zegt het helemaal: 'Poppa Funk planted the seed/Young funksters they took heed' en 'Look in the dictionary next to the word funk/You'll see a picture of me/And the Neville Brothers') en de lichtjes aangepaste Temptations-cover 'Ball of Confusion (That's What the World Is Today)'. Als we daar met wat restjes kerstgoedertieren ook nog 'Kingdom Come' bijdoen (geschreven door Cyril Neville & Bono), hebben we het evenwel gehad, want langer konden wij onze aandacht niet bij de les houden.
We weten bijna zeker dat de Neville Brothers op zaterdagavond 26 februari de AB in lichterlaaie zullen zetten - be there - maar op deze plaat is de vuurhaard te snel uitgedoofd.
