Review: The Nits - 1974

Champagne! Kaviaar! Maar nu nog niet! Volgend jaar viert Neerlands fijnste popgroep The Nits zijn dertigste verjaardag, en nu al ligt de feestplaat '1974' bij uw platenboer: geen compilatie - drie jaar na het exhaustieve overzicht 'Nits Hits' was dat...

Champagne! Kaviaar! Maar nu nog niet! Volgend jaar viert Neerlands fijnste popgroep The Nits zijn dertigste verjaardag, en nu al ligt de feestplaat '1974' bij uw platenboer: geen compilatie - drie jaar na het exhaustieve overzicht 'Nits Hits' was dat weinig zinvol - maar een van opwinding trillend, speels kietelend, alle gevoelens beroerend dozijn nieuwe liedjes. Opvallend is dat de uit de groep gestapte Robert-Jan Stips na zeven jaar weer op het vertrouwde nest is neergestreken. In 'Welcome Back' windt hij er geen doekjes om: 'Let's forget the words we had/Or left unspoken (…) Please forgive me'.

'1974' is het werk van de drie oer-Nits, en alleen van hen: Henk Hofstede, Rob Kloet en Stips. Maar om nu te zeggen dat de songs daardoor zijn ontvleesd, nou neen. Ze zitten vol kleine klankjes en sierlijke muzikale leestekens: een drumslagje hier, een plots opduikende sample daar of een geestig riedeltje ertussenin. The Nits laveren sierlijk van het statige 'Savoy' naar het als een wild paard over de uitgestrekte prairie galopperende 'With Used Furniture We Make a Tree' (over een wereld zonder MTV, fortuyn-zoekers, navelpiercings en ringtones), van huppelende pop ('Rumspringa', met een banjo in overdrive) naar 'Chain of Ifs' waarin een Wim Mertens-piano de vertwijfeling schraagt, en van het pseudo-symfonische 'Eifersucht' naar 'Athens' waarin grijze, donkere wolken boven de stad samendrijven.

Deze ménage à trois, The Nits anno 2003, klinkt speels én weemoedig. Niet afwisselend, maar op hetzelfde moment. Of zoals Hofstede het zelf zingt: 'Sometimes it's bitter/Sometimes it's sweet'. We geven het node toe, maar daar hebben we voor één keer niks aan toe te voegen, zie.