Review: The Rapture - Echoes
Rapture betekent gelukzaligheid of extase, en in die groepsnaam zit alles vervat wat 'Echoes' boven die twintig andere must-hear-cd's van het moment doet uitstijgen. Op z'n best is 'Echoes' pure onversneden opwinding, het muzikale equivalent van ee...
Rapture betekent gelukzaligheid of extase, en in die groepsnaam zit alles vervat wat 'Echoes' boven die twintig andere must-hear-cd's van het moment doet uitstijgen. Op z'n best is 'Echoes' pure onversneden opwinding, het muzikale equivalent van een minutenlange vrije val, en dan nog eens, en nog eens. Zeker, 'House of Jealous Lovers' blijft ook na 300 draaibeurten een fantastische single, en jawel, we hebben nooit eerder zo'n perfecte mix van de rush van house en de edge van rock gehoord, maar het geheim van de track zit 'm in die splitseconde waarin de gitaar en dan de bas invallen, en Luke Jenner voor het eerst SHAKEDOWN!!! schreeuwt, en wat dat met je heupen, je hartslag en je ademhaling aanricht. De beste tracks op 'Echoes' balanceren voortdurend op de rand van de chaos, imploderen nét niet, of een enkele keer wel, wanneer de heren even niet kunnen weerstaan aan hun neiging to fuck shit up: in de laatste minuut van 'Heaven' mokeren ze de song vakkundig de grond in, terwijl de titeltrack uiteindelijk explodeert in schuimbekkende hardcore.
Bovendien moet u weten dat onder de oppervlakte van die weerbarstige songs altijd hele scholen verraderlijk effectieve hooks schuilgaan - de Duran Duran-gitaarpartij en de slierten rave-synth van 'Sister Saviour' kamperen nu al dagen tussen onze oren - en dat de slimme lo-tech-productie van DFA de aanvalspunkfunk van The Rapture een hele plaat lang razend scherp houdt. De band had op veilig kunnen spelen door de drie conventionelere, trage rocksongs van de plaat te weren, maar de heren nemen te graag risico's. Toegegeven: 'Open up Your Heart' heeft iets van de jonge Bowie en de naïeve kwetsbaarheid van Vincent Gallo, maar voor ons hadden ze er niet echt op gehoeven. Wij storten ons liever in het koortsige 'Killing' of een track als 'Olio', waarin de vertwijfeling en teleurstelling in de tekst - zoals vaak op 'Echoes' - geen kans maken in de slipstream van handclaps, 808-beats, elektrokribbels en lispelende hi-hats.
Moge 'Echoes' volgend weekend via uw open raam de wijde omgeving teisteren.
