Review: The Road to Perdition

Sam Mendes, de man die ronddwarrelende plastic zakjes tot kunstobject verhief, heeft voor zijn nieuwe film bijzonder zwaar geschut bovengehaald (op de ellenlange eindgeneriek prijken vrijwel uitsluitend Academy Award-winners en nominees), maar toch i...

Sam Mendes, de man die ronddwarrelende plastic zakjes tot kunstobject verhief, heeft voor zijn nieuwe film bijzonder zwaar geschut bovengehaald (op de ellenlange eindgeneriek prijken vrijwel uitsluitend Academy Award-winners en nominees), maar toch is dit een prent van een teleurstellend licht kaliber. De regisseur van 'American Beauty' snijdt in 'The Road to Perdition' grootse thema's aan - Loyaliteit! Schuld! Boete! Zondebesef! Verlossing! - maar bij aansnijden blijft het jammer genoeg wel een beetje. De film speelt zich af tijdens de Grote Depressie van de jaren dertig. Tom Hanks, die zijn gelaat honderdtwintig minuten lang in een wel heel serieuze plooi houdt, speelt een huurmoordenaar die samen met zijn zoontje voor zijn pleegvader (Paul Newman), de godfather van een Ierse maffiafamilie, op de vlucht slaat. De wonderlijke eenvoud van 'American Beauty' is ingeruild voor een peperdure, topzware, en zwaar doorwrochte aanpak: het Chicago van de jaren dertig is helemaal terug, de muziek zwelt aan zoals in de oude Hollywood-films, en cameratovenaar Conrad Hall slaat ons plat met sublieme beelden van expressionistische schaduwen en onophoudelijk striemende regens, die natuurlijk de wenende zieltjes van de personages moeten weerspiegelen. De schitterende beeldcomposities geven 'The Road to Perdition' geweldig veel allure; maar bij allure blijft het eigenlijk; wie even áchter het schitterende canvas gluurt, treft een stuurloze, holle en vrij vervelende film aan die duidelijk een ziel mist (waarschijnlijk weggevloeid door een regenputje). Tekenend voor de stuurloosheid van het scenario, zijn de groteske toevalligheden en onwaarschijnlijkheden die het verhaal voortstuwen (aan u om ze eruit te pikken; let vooral op de telefoongesprekken), evenals de talloze continuity-fouten (koppen koffie die vanuit het niets op tafel verschijnen). Vreemd toch, dat een film die er vanbuiten zó fraai uitziet, binnenin zó onverzorgd kan zijn. Uw dienaar nam ook aanstoot aan de karikaturale vertolking van Daniel Craig (als de verdorven broer), de overnadrukkelijke dialogen (Newman: 'De zonen moeten altijd boeten voor de zonden van de vaders!') en de sentimentele ontknoping. Aan de basis van het falen van 'The Road to Perdition' ligt misschien ook wel een castingfout: Tom Hanks, Amerika's ideale schoonzoon, wordt hier namelijk verondersteld een door twijfels en wroeging getroffen killer te vertolken, maar hij mist het vermogen en de carrure om die wroeging ook echt te laten zien: het blijft toch een beetje Forrest Gump met een trommelgeweer. 'The Road to Perdition' is een majestueuze, visueel verbluffende film die straks zonder enige twijfel een vracht oscars in de wacht zal slepen, maar als u 't óns vraagt, zullen het ronddwarrelende plastic zakje en de grijns van Lester Burnham de tand des tijds beter doorstaan dan de schaduwen en regens uit 'The Road to Perdition'.