Review: The Rolling Stones - A Bigger Bang
Heel even zijn The Rolling Stones, multimiljonairs tot in het diepst van hun groeven, weer een beginnend groepje. Om malafide postbeambten en koeriers op het verkeerde been te zetten, wordt de nieuwe cd verzegeld aan onze deur afgeleverd, in een hoes...
Heel even zijn The Rolling Stones, multimiljonairs tot in het diepst van hun groeven, weer een beginnend groepje. Om malafide postbeambten en koeriers op het verkeerde been te zetten, wordt de nieuwe cd verzegeld aan onze deur afgeleverd, in een hoesje met daarop 'The Little Wonders: Title TBC' - titel 'to be confirmed' (terwijl hij al een maand geleden op internet stond). Goeie groepsnaam, The Little Wonders, zeker voor een band waarvan de gemiddelde leeftijd intussen rond de zestig ligt; een klein wonder ook dat geen enkele jonge groep ermee is gaan lopen. Met een glimlach om de lippen is een mens ontvankelijker, en wij beginnen dan ook met het voordeel van de twijfel aan 'A Bigger Bang'.
Zestien songs staan erop, en kenners en tellers hadden al enthousiast geroepen dat het daarmee de langste Stones-plaat is sinds meesterwerk 'Exile on Main Street' uit 1972. Maar laten we meteen de spanning wegnemen: 'A Bigger Bang' is géén 'Exile on Main Street'. Had men wat strenger gewied en de plaat deskundig herleid tot negen of tien songs, dan had het een bom kunnen zijn; de beste Stones sinds, even tellen, 'Tattoo You' uit '81. We doen het, met permissie, even voor.
Met opener 'Rough Justice', een rocker net boven de snelheidslimiet, is niks mis, en 'Let Me Down Slow' is al direct een ernstige kanshebber voor tweede single. Meteen daarop hadden wij de huidige single 'Streets of Love' (Mercury Rev zònder dromen) laten volgen; het wat banale, naar het minste van Jagger solo neigende 'It Won't Take Long' en 'Rain Fall Down' (pure jaren-tachtig-groove die niet op 'Emotional Rescue' had misstaan) mogen weg. Door naar 'Back of My Hand', een smerige Muddy Waters-blues met een paar van de venijnigste Keith-gitaren in decennia en Mick op slide (Keith over Micks gitaarspel: 'The boy has finally got it'), gevolgd door weer een single-kandidaat: 'Biggest Mistake'. 'She Saw Me Coming' - één magere riff - hebben we geschrapt.
Van Keith door Keith: 'This Place Is Empty', een wonderschone ode aan zijn jarenlange jonkvrouwe Patty Hansen. 'Walk right in, sit on down and make yourself at home / It's funny how things go around, but go around they do / Come on bare your breasts and make me feel at home / You and me are just like all the rest / We don't want to be alone.'
Van Mick door Mick (voor Micks vrouwen?): 'Oh No, Not You Again' ('Oh no, not you again / Fucking up my life').
'Dangerous Beauty' is weer zo'n haastig in elkaar geflanste one-riffer (en het is helaas géén 'Brown Sugar' of 'Start Me Up'), die wat ons betreft mag plaatsmaken voor 'Laugh, I Nearly Died', Jaggers pièce d'existence op 'A Bigger Bang'. Gospel, blues, soul, allemaal met één en dezelfde stem. Mocht u het niet meteen merken: Jagger houdt ook het achtergrondkoor op de been.
'Neo Con', volgens insiders aanvankelijk bedoeld als titel én eerste single van de plaat, is - en u zult het niet vaak horen uit de mond van een lid van MC Jaggerwings-Hasselt - dubbel niks. De melodie is van Humo's Rock Rally pre-preselectie-niveau, en over de tekst zullen we maar zwijgen. En 'Look What the Cat Dragged In' is - echt waar - een herwerking van 'Suicide Blonde' van INXS: weg ermee.
Afsluiten doen we met 'Infamy', omdat er nu eenmaal twee Keith-lead vocals op een Stones-plaat moeten: laten we hopen dat het een groeier is.
Er staan op 'A Bigger Bang' nauwelijks blazers, en ook van de gevreesde toetsendominatrix Chuck Leavell is geen spoor, wat sowieso al een verademing genoemd mag worden. Maar hadden betere en strengere vrienden The Glimmer Twins tot enig schiften aangepord, dan hadden wij 'A Bigger Bang' met gemak in onze eindejaarstopvijf kunnen schuiven. Mogen wij onszelf bij dezen aanbieden als toekomstige selectieheer? We zijn stùkken goedkoper dan de psycholoog van Metallica.
