Review: The Scabs - Rockery

Het moet augustus '82 zijn geweest. In Maaseik. Waar men ook woont in België: Maaseik bereikt men slechts als men het gehele land doorkruist. Het is ver weg. Wij - een van keelpijn schorre C., Charlie Poel en ik - waren gekomen voor The Scabs. P...

Het moet augustus '82 zijn geweest. In Maaseik. Waar men ook woont in België: Maaseik bereikt men slechts als men het gehele land doorkruist. Het is ver weg. Wij - een van keelpijn schorre C., Charlie Poel en ik - waren gekomen voor The Scabs. Poel had gezegd dat The Scabs geweldig waren. Poel had ook gezegd dat men bij F.C. Beringen kon voetballen. Daarom moest ik het zien voor ik het geloofde.

The Scabs waren die dag, in scherpe tegenstelling tot F.C. Beringen, fantastisch. Zij waren de groep waar ik op had zitten wachten: snel, hard, kwaad, opwindend. Ze speelden hun gedenkwaardige punksingles 'So called friends' en 'Beat me up' en de songs die een half jaar later zouden opduiken op de mini-elpee 'Here's To You, Gang!'. Stuk voor stuk spullen die de belgicismen in de rock 'n' roll ver overstegen: 'Trapped by the rain', 'Is this life?', 'Waste my breath on you', 'I don't want your company' en 'Matchbox car'. Het is een plaatje dat ik nooit meer kan vergeten. Nog een jaar later klopten The Scabs weer aan de deur met een elpee die 'For All The Wolf Calls' heette. Dat was een plaat die ik makkelijk kon vergeten: luizige productie, slechts redelijke songs, twijfels in de stem van Guy Swinnen. The Scabs zaten in de lift, maar de lift zakte. Wat te doen? Wachten tot het tij keerde.

The Scabs hebben even gewacht en hebben nu zelf het tij gekeerd. 'Rockery' werd in eigen beheer opgenomen en niet geproduceerd door Bob Ezrin maar door Werner Pensaert. Een low-budget plaat met zes songs. Het is een zet die door noodzaak is aangewezen maar het is een juiste zet.

Niet dat The Scabs weer helemaal terug bij hun wortels zitten: ze staan dichter bij hardrock nu (zie de evolutie van The Kids), ze hebben in gitarist Willy Willy een heel andere spelverdeler en de woede is een beetje weg. Maar de frisheid is wél terug, een tweede adem, en de songs klinken weer strak en vol zelfvertrouwen. Op 'Take a day for a day' (een imposante kruising tussen 'Walk on the wild side' van Lou Reed en 'Waiting for a friend' van The Stones) en het mooie, sobere 'Stay' na, zijn het weer allemaal sneltreinen. 'Another weary day' heeft nog de meeste bindingen met hun punkdagen (al schort er iets aan het refrein), 'My baby' is een voortreffelijke, loeiharde rocker, 'Smell the sweat' loeit evenzeer terwijl in de achtergrond de stemmen zeer slim worden uitgespeeld, en alleen 'Number 1' is iets te monotoon om echt indruk te maken. Met 'Rockery' hebben The Scabs dus weer een vuist gemaakt.

Fantastisch, zoals ze ten tijde van 'Here's To You, Gang!' waren, kunnen The Scabs nooit meer zijn - dat moment is vervlogen en vraag mij niet waarom of hoe - maar ik hou ook van hen zoals ze nu zijn: gewoon de beste rockgroep in dit land. Dura rock sed rock.