Review: The Smiths - Strangeways Here We Come
Het beeld van een ouderpaar dat om middernacht met twee vermoeide vodjes van kinderen in een café rondhangt, stemt mij oneindig veel droeviger dan de split van een popgroep. Maar als The Smiths splitten, vergaat een wereld: ik moet er even van bekom...
Het beeld van een ouderpaar dat om middernacht met twee vermoeide vodjes van kinderen in een café rondhangt, stemt mij oneindig veel droeviger dan de split van een popgroep. Maar als The Smiths splitten, vergaat een wereld: ik moet er even van bekomen. 't Is zonde, al gaan Morrissey en Marr waarschijnlijk indrukwekkende nieuwe verschieten tegemoet. De alchemie van twee op elkaar inwerkende auteurs is voor eeuwig verloren. Zoals het eens was, wordt het nooit meer, en wij hebben weer iets om ons bij neer te leggen.
Nu ik een tape van hun nieuwe elpee (de laatste bij Rough Trade en de laatste tout-court) heb gehoord, vind ik de Smiths-split ronduit onvergeeflijk, want 'Strangeways, here we come' bevat 10 popsongs zoals ik ze wel eens droom als het me een beetje meezit in mijn slaap. Het is een testament dat je de overledene nog meer doet missen, wat, zoals een misantroop weet, nogal ongebruikelijk is in kringen van mensen.
Morissey slaat de wereld met een gladiool en de wereld slaat terug. Ik heb hem ooit verdacht van koketteren met zijn kwetsbaarheidjes, maar de klassieke slow 'Last night I dreamt that somebody loved me' doet me daar spijt van krijgen: dit is koudmakende zieligheid en geen spelletje. Wrange tekst in bijna zoetelijke pop gesponnen : het is inmiddels een vertrouwd systeem bij The Smiths en het werkt uitstekend in de single 'Girlfriend in a coma' en het vernietigende verjaardagscadeau 'Unhappy birthday', waarin het wonderlijke zinnetje 'If you should die, I may feel slightly sad, but won't cry'. Nu we toch uitvoerig aan het treuren zijn, laten we dan maar doorgaan tot het uiterste : 'Death of a disco dancer', een inktzwart tranenmeer. Een donkere wolk boven de venen is 'A rush & a push & the land is ours', waarin een merkwaardig compromis wordt gesloten tussen czarda's en pop. De vaart van rockabilly zit in 'Death at one's elbow' en alles wat een redelijk mens van pop kan verlangen in 'Stop me if you think that you've heard this one before'. Sarcastisch bepaalt Morrissey zijn plaats in de popbusiness : 'Paint a vulgar picture', tegelijkertijd een afrekening en het aanvaarden van zijn noodlot. 'I started something I couldn't finish' met een maaiende glamrock-gitaar van Marr, is gezien de omstandigheden bijzonder veelzeggend.
De B-kant van 'Strangeways, here we come' is een zucht van een engel: 'I won't share you'. Tegen méér ben ik vandaag niet bestand. Ik zou nog wat willen weeklagen, maar mooier dan Morrissey lukt het toch nooit. Dus zwijg ik maar, zoals voortaan The Smiths.
