Review: The Tallest Man on Earth op Cactus festival 2013

Geen zucht zo mooi als die van Kristian Matsson, geen akoestisch gitaargepluk zo charmant als dat van The Tallest Man On Earth.

Maar ook: geen beroep zo zwaar als dat van een singer-songwriter. Het alléén moeten doen, zonder dekking in de rug - faut le faire. Al loopt er altijd wel een belachelijk getalenteerde gozer rond die aan een schijnbeweging genoeg heeft om de rest uit verband te spelen. Kristian Matsson, bijvoorbeeld: z'n stem smoorde als een puffende schoorsteen, zijn teksten waren aandoenlijk mooi, en de man had songs. Zelden melig, nooit onbezield. En toch liet The Tallest Man On Earth in alle hoeken van het podium een brok hartzeer achter.

Een beau gosse ook, Matsson. Zo één die elke dag voor het kind van Bob Dylan en Neil Young wordt gesleten. In werkelijkheid zo'n type dat genoeg noten op z'n zang heeft om het publiek tot zwijgen aan te manen ('Like The Wheel'), en in een vingerknip een simpele akoestische gitaar als een leger vol blazers laat smeken ('Burden Of Tomorrow'). 'King Of Spain', 'Love Is All', '1904', 'Revelation Blues': Kristian Matsson ontfermde zich altijd als een bezorgde, bebaarde vader over z'n kinderen.

Alleen die grijns al waarmee The Tallest Man On Earth een uur lang in het Minnewaterpark tuurde. Héérlijk.

Het moment

'The Wild Hunt': blinde liefde voor drie minuten en half. Afblijven, dit pakt u ons nooit meer af.

Het publiek

Zoals op Pukkelpop vorig jaar: hopeloos verliefd.

Quote

'You're always so quiet over here. I love it.' Hij moest eens weten.

undefined

Tweet