Review: The Tears - Here Come The Tears

Brett Anderson en Bernard Butler mogen dan wel overal rondtoeteren dat The Tears Suede niet zijn, de allereerste single, en de openingstrack van debuut-cd 'Here Come The Tears', bewijst krek het tegendeel. Dat is niet erg, het bevestigt alleen wat ...

Brett Anderson en Bernard Butler mogen dan wel overal rondtoeteren dat The Tears Suede niet zijn, de allereerste single, en de openingstrack van debuut-cd 'Here Come The Tears', bewijst krek het tegendeel. Dat is niet erg, het bevestigt alleen wat iedereen met een goed stel oren aan z'n kop altijd geweten heeft: de essentie van Suede was de wisselwerking tussen beide heren. (In het voorjaar van '94, aan het eind van de opname van Suedes tweede cd 'Dog Man Star', stopte zanger Anderson de spullen van Butler - inclusief z'n gitaren - in een paar vuilniszakken en dropte ze op straat. Het duurde tot 2003 voor de twee weer met elkaar zouden spreken.)

Zijn er dan geen verschillen? Tuurlijk wel, Anderson zingt met minder pathos, en Butlers gitaarspel is efficiënter: hij probeert niet in élk nummer te tonen hoe veelzijdig hij is, maar kiest bij iedere song voor een andere aanpak. Zo gaat hij in het fantastische 'Lovers' voor Jesus and Mary Chain-noise (wat heerlijk contrasteert met de harmonieën!), en kiest hij in 'Brave New Century' voor psychedelische licks. Anderson is in zijn teksten tegenwoordig iets meer op de wereld gericht dan op zichzelf ('Refugees', 'The Asylum', een song die geïnspireerd werd door z'n vaders depressie), maar blijft een onverbeterlijke romanticus ('Apollo 13', 'A Love as Strong as Death').

Geen enkele cd van Suede was van a tot z een meesterwerk, en ook op 'Here Come The Tears' staan een paar stinkers: in 'Co-Star' proberen The Tears alle richtingen tegelijk uit te rennen, maar maken ze eigenlijk pas op de plaats, en 'Beautiful Pain' loopt gebukt onder de bombast. Maar voor het overige: een verre van onaardig debuutplaatje.