Review: The Ting Tings op Pukkelpop 2009 (Main Stage)
Wie zich op één anderhalve dag tijd omvergewalst weet door Faith No More, Them Crooked Vultures en Booka Shade, en nog zinderende stroomstoten verwacht van Kraftwerk en Crystal Antlers, kan tussendoor wel wat vederlicht family approved entertainment gebruiken om de batterijen terug op te laden. En laten The Ting Tings nu net gedoctoreerd hebben op all things vederlicht.
Het optreden
Dik aangezette paukenslagen en dramatisch geladen pauzes in Shut Up and Let Me Go'. Regi-manieren. Mexican waves, gevolgd door een medley van Walk This Way', Another One Bites the Dust' en Theme from Ghostbusters'. The Ting Tings lieten geen kans onbenut om het volk zo vaak mogelijk af te leiden van het gegeven dat hun back catalogue, op een resem très catchy radiosingles na, nogal mager uitvalt, alsook dat de helft van hun instrumenten stiekem gewoon op tape staan. Cheeky bastards. Vooral omdat ze er nog bijna mee wegkwamen ook. Het middenstuk verzandde wat in tamme middelmaat, maar de rest van het optreden dreef mee op de vrolijke flow die werd ingezet met We Walk' en Great DJ', en afgesloten met het massaal meegebrulde That's Not My Name'.
Hoogtepunt
That's Not My Name'
Quote
We zijn heel blij om er te zijn. Mijn Vlaams is shit. Laten jij en ik nu dansen.' De in Bedank voor die bloemen'-achtig Nederlands voorgelezen mini-speech van de niet onravissante Katie White.
