Review: The Vaccines op Dour 2016
Gebogen ruggetjes, Schwanz naar voren, headbangen en ouderwets rammen op die schelle witte Rickenbacker gitaren.
Krampachtig vasthouden aan de tijd toen Alex Turner er nog niet uit zag als een slechte James Dean-imitator is op een gegeven moment niet meer vol te houden. Op de derde en jongste worp 'English Graffiti' probeerde de band zichzelf daarom middels een stijlbreuk los wrikken uit het harnas van ongeschreven regels die de Engelse indie-rock zich het afgelopen decennium heeft opgelegd - wat trouwens wederom een stelregel uit het indie-rock handboek is. 'We wanted to make something that sounds great next year, but terrible in ten years'. Meegaan met de tijd, maar desalniettemin een eendagsvlieg. Op Dour klinkt het alsof ze zijn blijven hangen rond 2008. Het gejengel van Julian Casablancas en een vleugje mechanische melancholie van Interpol en je hebt het nieuwe werk van The Vaccines.
Tijdens hun debuut bij Jools Holland in 2010 - ze mochten daar overigens zonder het uitbrengen van een officiële single al optreden - stond de Britse zangeres M.I.A. al net zo ongegeneerd te gapen als wij vanavond op Dour. De Londenaren missen ethos: ze werden na enkele kleine optredens al de grote podia opgeduwd en om de oren geslagen met platendeals. Het gevolg: door de geveinsde interacties met het publiek lijkt het net alsof ze een videoclip aan het opnemen zijn. De vocalen missen bezieling en dat blijft altijd het euvel van deze band. Justin Young proclameert zijn teksten alsof hij een ernstig dopamine tekort heeft in zijn frontale hersenkwab en slaat woest met z'n armen om zich heen als een gefrustreerde tiener met de ziekte van Pfeiffer die boos is op z'n moeder. Tijdens de monsterhit 'Post Break-Up Sex' zijn de ledematen zelfs te zwak om de microfoon adequaat vast te houden waardoor een groot deel van de tekst wegvalt.
De reddingsboei komt in alle gevallen van oud werk. Het voordeel is dat de band de afgelopen jaren uitsluitend heeft gefocust op het schrijven van springerige festival 'after movie' muziek met Mammoet-refreinen. Achter de ritmesectie zit behoorlijk wat paardenkracht en tijdens 'Dream Lover' komen de bastonen, die onze ogen laten trillen in hun kassen, uit de diepste krochten van de hel. De muur van reverb achter de vocalen geeft Young ook het nodige duwtje in de muzikale rug.
De band is goed op weg om de volgende Kaiser Chiefs te worden en als u Serge Simonart's recensie van hun verschijning op Rock Werchter 2016 heeft gelezen begrijpt u dat het niet per se een compliment is.
Het publiek
Gaat los: één paar borsten vliegt van onder een dun truitje de lucht in en verscheidene jongens begeven zich knarsetandend en schuimbekkend naar de moshpits.
