Review: The Veils (Botanique)

Ongeveer negentig percent van The Veils is in handen van zanger Finn Andrews. Maar wat als die frontman, daags voor hun passage in Brussel, zonder stem zit? Problemen.

Voor elk probleem is er een oplossing: een spuit in de stembanden, rust en een kop warme thee met honing. Het resultaat: Finn Andrews stond als vanouds Finn Andrews te wezen, woensdagavond in de Botanique. Het ene moment was-ie miserabel, het andere stuntelig en wazig in de omgang met het publiek, en aan het einde van de rit kwam de Britse Nieuw-Zeelander nét te kort om het wereldrecord 'grimassen trekken' te breken.

'Een begeleidingsband die niemand zou missen, mochten ze spoorloos verdwijnen met een Boeing 777 van Malaysian Airlines'

Maar de snikhete Orangerie was niet uitverkocht omwille van het charisma van Andrews, wel omdat The Veils in 2013 van zijn vierde goede plaat is bevallen. 'Train With No Name' - uit het recente 'Time Stays, We Go' - verliet voorzichtig maar zelfzeker het station, en zette koers naar 'Calliope', de track die de belangrijkste woorden uit het mission statement van de band arceerde: gladgestreken, indierock, zonder franjes, aanstekelijk. Hoort ook thuis in die lijst: uitstekend.

Daarna ging het vreemd genoeg extreem bergaf: 'Birds' en 'The Pearl' kwamen uit een saaie softrockfamilie, en de dreiging in 'Not Yet' was eerder die van een vogelverschrikker dan een duivel. Het was overigens niet te wijten aan de vibrerende, aarzelende zang, maar aan de makke bende achter Finn Andrews: een begeleidingsband die niemand zou missen, mochten ze spoorloos verdwijnen met een Boeing 777 van Malaysian Airlines.

The Veils is geen sléchte band, maar niet uitzonderlijk genoeg om een volledig seizoen mee te draaien in eerste klasse. En muzikaal zijn de Britten/Kiwi's het best wanneer ze de verkleedkoffer bovenhalen: 'Sign Of Your Love' was U2 zonder dikke nek, 'Out From The Valley' had iets weg van Noah & The Whale, en de akoestische versie van 'Lavinia' past bij Glen Hansard als een paar Louboutins bij Astrid Bryan.

'Nux Vomica', net voor de bisronde, en afsluiter 'Jesus For The Jugular' waren verpulverend: in een vingerknip transformeerde Finn Andrews in Nick Cave die met een drietand al het krapuul in de Botanique de stuipen op het lijf joeg.

Achteraf was er twijfel, maar zagen we toch vooral tevreden gezichten. Misschien toch de truc met de Boeing overwegen, Finn?

Het moment

Het gekke: een hele show - vijftien songs - wisselden Finn Andrews en z'n band woord noch blik uit. Enkel Rosie en Keira, de twee violistes, werden vlak voor 'Jesus For The Jugular' vriendelijk bedankt voor hun diensten. Is er toevallig een strontschepper in de zaal?

Het publiek

... zo stil dat je tussen de nummers door Andrews hoorden uitademen, puffen en - vooral - zuchten.

Quote

'We're going to play a really, really sad song now. For a fucking change.' Humor is alles.

Tweet

undefined

undefined