Review: The Verve - Urban Hymns

Ja, ook wij waren geen klein beetje onder de indruk van 'Bitter Sweet Symphony', een naadloos samengaan van een vlucht koninklijke strijkers en een parel van een popsong, met een perfect afgemeten gevoel voor drama vertolkt door zanger Richard Ashcro...

Ja, ook wij waren geen klein beetje onder de indruk van 'Bitter Sweet Symphony', een naadloos samengaan van een vlucht koninklijke strijkers en een parel van een popsong, met een perfect afgemeten gevoel voor drama vertolkt door zanger Richard Ashcroft en voorzien van een prachtig klagerig refrein. Op de een of andere manier denk je er schuin door hoge glasramen invallend lentelicht bij; en iemand die huilend van wanhoop op zijn knieën door het gangpad van een kerk kruipt. Harvey Keitel in 'Bad Lieutenant'. Grote en Onbedwingbare Gevoelens. Of zoiets. Hoe het ook zij, niets op af te dingen: 'Bitter Sweet Symphony' is zonder twijfel een van de mooiste singles van het lopende rockjaar en voor The Verve na twee jaar stilte een comeback die kon tellen.

Jammer genoeg valt de plaat die de mannen rond 'Bitter Sweet Symphony' geplakt hebben ietwat tegen. Op 'Urban Hymns' worden - alsof ze in de aanbieding stonden - de violen bij bosjes tegelijk aangesleept, de arrangementen klinken niet zelden alsof ze door Andrew LLoyd Webber in hoogst eigen persoon werden geschreven en de echo-knop staat ongeveer vastgeroest in de stand Himalaya-vallei, maar Ashcroft en de zijnen hadden een ietsje meer werk in de songs mogen steken. Vaak stellen ze zich tevreden met het creëren van een waterig, neo-psychedelisch soundje en staan ze minutenlang losweg tegen elkaar op te pingelen ('The Rolling People', Neon Wilderness'), zonder dat iemand in de gaten heeft dat er muzikaal eigenlijk weinig substantieels gebeurt.

'The Drugs Don't Work' is behalve een leuke songtitel een deugdelijke ballad, en 'Come On' en 'The Rolling People' zijn twee aardige, aan elementaire riffs opgehangen rockers in de stijl van The Stooges, maar daarmee hebben we het wel gehad. Het zijn bovendien sterke zenuwen die Ashcrofts hyper-romantische, gezwollen zang tot de allerlaatste noot uithouden.

Conclusie: 'Urban Hymns' bevat één razend knappe single en een klein uurtje neo-psychedelica voor luid die vinden dat Pink Floyd dringend weer eens op tournee moet. In de GB herkent u hen aan de starre blik.