Een smerige, moddervette rat die in een vuilnisbak zit te woelen: het piepkleine, maar daarom niet minder geweldige Fat Possum Records had geen beter logo (noch een betere naam) kunnen kiezen voor het soort muziek dat het al jaren hardnekkig aan de m...

Geert Op de Beeckzaterdag 11 september 2004, 02:00

Een smerige, moddervette rat die in een vuilnisbak zit te woelen: het piepkleine, maar daarom niet minder geweldige Fat Possum Records had geen beter logo (noch een betere naam) kunnen kiezen voor het soort muziek dat het al jaren hardnekkig aan de man probeert te brengen: de blues in al zijn vormen en maten, zolang het maar niet de iets te lang in viersterrenhotels ondergebrachte en in wijn van een exquis jaar gemarineerde Eric Clapton-variant is. Wel integendeel! Fat Possum duikelt zijn artiesten bij voorkeur in één of ander aftands trailerpark op: of het is white trash waar geen enkele andere platenfirma nog aanwil of het zijn morsige, stokoude bluesknakkers die steevast drie voortanden missen (of een teelbal, zoals T-Model Ford), een toogzweer torsen en al een leven lang moeten afrekenen met warm bier, koude vrouwen en een gevarieerd assortiment onheil. Tofkes, allemaal!

Niet dat we dat van élke Fat Possumrelease kunnen zeggen: het soort ranzige, bluesy garagerock dat Thee Shams - vier bleekscheten uit Queen City, Cincinnati - op hun 'Please Yourself' brengen, hebben wij al elders én beter gehoord (bijvoorbeeld bij de jonge Stones). Thee Shams zijn ongetwijfeld goed voor een avond vertier in een café in uw buurt, maar om nu vijftien euro voor hun cd op de toonbank te gooien? Naaah.