Review: Treasure Planet
Eén van de meest cruciale jongensboeken uit onze jeugdjaren - naast 'Sexus' van Henry Miller - was het overbekende 'Schatteneiland': met weemoed denken we terug aan al die ijskoude winternachten dat we met de klassieker van Robert Louis Stevenso...
Eén van de meest cruciale jongensboeken uit onze jeugdjaren - naast 'Sexus' van Henry Miller - was het overbekende 'Schatteneiland': met weemoed denken we terug aan al die ijskoude winternachten dat we met de klassieker van Robert Louis Stevenson onder de dekens kropen en in het schijnsel van een klein zaklampje de avonturen van Long John Silver en Jim Hawkins verslonden. En dus waren we enorm benieuwd naar wat Disney met het verhaal zou aanvangen. Ronduit ophefmakend is dat Disney van 'Schatteneiland' een sciencefictionfilm heeft gemaakt - 'Treasure Planet' speelt zich af in a galaxy far, far away, in een verre toekomst die niettemin verdacht veel wegheeft van onze achttiende eeuw: door solarwinden aangedreven zonnezeilschepen zeilen langs de sterren; walvissen drijven door het inktzwarte heelal; door piraten bemande driemasters zwalpen door supernova's en zwarte gaten; Jim Hawkins surft in hyperdrive over bruisende ruimtegolven. Gedurfd? Ja. Heiligschennis? Vergezocht? Ridicuul? Niet in het minst: sommige beelden brachten bij ons echt iets van de verwondering van toen terug. Het canvas oogt af en toe behoorlijk indrukwekkend, maar wat zich op de voorgrond afspeelt, is helaas minder geslaagd: we telden geen enkele memorabele sidekick, de songs klinken vreselijk, de grappen halen geen niveau, Jim Hawkins is verworden tot een irritant ettertje, en de cyborg-versie van Long John Silver mist de raadselachtige charme van het originele personage. Net zoals in 'Atlantis' lijken de makers meer energie te hebben gestoken in de digitale achtergronden dan in de personages: het begint een slechte gewoonte te worden van Disney. Waar ligt dat zaklampje ook alweer?
