Review: Trixie Whitley in de AB

Trixie Whitley. Nu zouden we een eind weg kunnen emmeren over het feit dat Beyoncé ook fan is, of over haar ietwat leeggelopen doortocht in ‘De Wereld draait door’. We zouden ook helemáál onorigineel kunnen zijn, en nog eens kunnen beginnen over wie haar vader is. Maar liever zeggen we dit: nooit zullen we begrijpen waarom Gotye Belgisch ambassadeur mag spelen, niet als je land een Trixie Whitley heeft.

Of misschien toch maar even emmeren over dat geplaagde optreden in ‘De Wereld draait door’. Want ook in de AB kreeg Trixie haar portie malchance. Halfweg ‘Pieces’ kreeg de elektrische piano waarachter ze zat een ferme slag van de molen, met een verdovend geruis en gekraak tot gevolg. Trixie schrok maar bleef koel, wisselde van instrument, en bracht ons veilig thuis. ‘Jullie hebben waarschijnlijk wel die mega fuck-up gezien op De Wereld draait door… Dát gebeurde toen ook’, zei ze na het slotakkoord, vol excuses.

Zich excuseren was nochtans het laatste dat we van miss Whitley gevraagd zouden hebben, zaterdagavond. Hoe ze dat toch doet, zo zingen alsof iemand haar hart in een bankschroef heeft, dat hadden we dan wél weer willen weten. En hoeveel morzels van haar ziel ze aan de duivel heeft moeten verkopen voor zo’n stem, en of ze er ons voortaan elke avond mee in slaap wil zingen. En ja, misschien zelfs of we de rest van onze dagen mochten doorbrengen in haar armen. Maar excuseren? Neen.

Er was namelijk meer nodig dan één opstandig instrument om een vlek van betekenis te vormen op het blinkende blazoen van Whitley. Met Alan ‘dEUS’ Gevaert aan de bas en aan haar zijde, letterlijk en figuurlijk de plezante nonkel, had ze vanaf opener ‘A Thousand Thieves’ de uitverkochte AB al in de binnenzak. ‘Irene’ en ‘Fourth Corner’ grepen bij het nekvel, ‘Gradual Return’ was de eerste uithaal.

Witley heeft een stém. Zo eentje die ons doet begrijpen waarom op concerten bier in plastic bekers geschonken wordt – glas zou gevaar lopen elke keer ze die strot van ‘r openzette – en dat ons op niet nader genoemde plaatsen het soort vel bezorgt dat doorgaans wordt toegeschreven aan pluimvee. Zo ook in ‘Never Enough’, met een glansbijrol voor Gevaert, en publiekslieveling ‘Need Your Love’.

Ze raasde in ‘Hotel No Name’ met het zweet op het voorhoofd, ze rammelde met de scherven van een gebroken hart in ‘Breathe You In My Dreams’, en tussendoor sloeg ze ook nog eens een praatje met wie het lef had iets uit te roepen in het publiek. Schijnbaar ontspannen, maar soms konden we ons tijdens de bindteksten – ze beweerde dat ze die nooit voorbereidde, wij geloven haar - toch niet van de indruk ontdoen dat ze zénuwachtig op het podium stond. Begrijpelijk, de verwachtingen waren hooggespannen, maar niet nodig. Het maakte haar wel écht, de manier waarop ze tussen de nummers soms meer naast dan in de micro sprak, en hoe ze soms meer tegen zichzelf stond te ratelen dan tegen de volgepakte zaal. Zo hebben we ze graag: met een hoekje af.

Voor de bisronde had ze een bedankingslijstje opgesteld dat niet zou misstaan op een Oscaruitreiking. Uiteindelijk zette ze ‘Oh, the Joy’ in, verzoeknummers vriendelijk maar kordaat weglachend – ‘Favorite Stranger? Ben ik echt beu gehoord. Sorry!’ Mocht u nog twijfelen: op de planken deelt zij de lakens uit.

Ze kwam zelfs nog eens uit de coulissen terug, al voorbij haar opgelegde tijd, met ‘Strong Blood’, omdat ze ‘nog zin had om eentje te spelen’. We waanden ons plots in een schimmige kroeg in New York, Whitley’s tweede thuisstad: zij eenzaam aan een piano, gevangen in een enkele lichtbundel. ‘Een ode aan vaders’, zei ze. De zaal, inclusief Trixie zelf, was danig onder de indruk. Verdorie, hebben we toch nog over haar vader gepraat.

Achteraf in de foyer zagen we niemand minder dan Jasper Steverlinck uit de zaal benen. We hebben al een vermoeden wat hij kwam doen, en verder hoeft hij dan ook niet meer te zoeken: The Voice van Vlaanderen stond zaterdag in Brussel.

Hoogtepunt

Eentje kiezen? Echt? Doe ons dan maar ‘Breathe You in My Dreams’. Die versie uit ‘De Wereld draait door’ mogen ze dan nu ook onherroepelijk van het internet bannen.

Laagtepunt

Trixie ziet ons, hier vloekt men niet. Al kwam die ontploffende piano wel aardig in de buurt.

Quote

‘Jullie zijn enorm stil tijdens de nummers. Bedankt daarvoor, dat is leuk. Ook een beetje vreemd, maar leuk. Merci.’

Foto: Anton Coene. Voor de duidelijkheid: dit is geen foto van afgelopen zaterdag in de AB