Review: Trixie Whitley op Couleur Café 2013

Klokslag half zeven en door de samentroepende donderwolken heen daalt een engel met gouden enkellaarsjes neer. Trixie Whitley heet ze, gedropt als een godsgeschenk. Ze heeft een stem om in te verdwalen, en handelt in mokerslagen.

Ze plukte ons zestig minuten weg uit Tour & Taxis, en bracht ons in allerijl naar ‘Fourth Corner’: een naar whisky meurende pissteeg, zo blijkt, waarin elke inwoner een wondermooi verháál te vertellen heeft. De scherven van een gebroken hart liggen er als losliggende kasseien, de songs baden er in ellende alvorens ze te drogen worden gelegd. Ze zwalpte in haar uppie door de straten, introduceerde ons aan ‘A Thousand Thieves’, en greep voor het eerst – beleefd, ook – bij de keel.

Al durfde het er vaker donderen dan we vooraf hadden gewenst: Trixie Whitley had weer eens (zie: haar passage in De Wereld Draait Door) de problemen aan haar kant. Niet alleen hoge noten bleven uit, het stoorde immers nooit, vooral het falende geluidsvolk kreeg de wind van voren – ze gingen op de knieën om vervolgens nooit meer recht te krabbelen. ‘I can’t reach the high notes’, zuchtte ze nog. Ze strooide met de regelmaat van klok verontschuldigingen in het rond, bedankte voor het vertrouwen, en gaf ons ‘Irene’ en ‘Gradual Return’, songs van flinterdun porselein, in retour.

‘Pieces’ verstomde en ruilde de weemoed al snel in voor vers gesmolten melancholie, ‘I Need Your Love’ scheurde door de tent, en ‘Hotel No Name’ was die ene gestoorde chick die zelfgerolde sigaretten in het donkerste hoekje van de speelplaats verkoopt. Stuk voor stuk hoogvliegers, songs voor de eeuwigheid, warme dekens voor zomernachten aan het strand. ‘Breathe You In My Dreams’ was de gedoodverfde matchwinnaar, ‘Oh, The Joy’’s werelds mooiste zwanenzang.

Trixie Whitley was véél: een stem, onder meer, waar we ons met plezier aan sneden. Een huis van vertrouwen ook, evenals liefde en passie. Maar vooral: een brok warmte.

Het moment

‘Never Enough’. Alles viel in een plooi: dEUS-bassist Alain Gevaert ontbond zijn duivels, de ritmesectie was subliem, en Trixie Whitley zette verder koers richting perfectie. Straffe kost.

Het publiek

U verkoos roezemoezen boven alles, en kreeg de rekening uiteindelijk cash gepresenteerd. Als Trixie Whitley haar strot spert, zwijgt u.

Quote

‘Is dát Trixie Whitley? She’s hot, jongeuh!’ Achteraan in de rij aanschuiven, gozer. En nu zwijgen.

Tweet

Het internet verkoopt onzin, jongens!