Review: Trixie Whitley op Leffingeleuren 2013

'In Amerika een plaat opgenomen, meneer! En ze kan zo schoon zingen.' Hebt u het op de Rode Duivels zo niet begrepen, dan is er nog altijd Trixie Whitley om uw gevoelens van vaderlandstrots op los te laten.

De rechter die ons contactverboden heeft opgelegd met Marnie Stern en - jaren geleden - Kim Gordon, weet: wij hebben een zwak voor knappe grieten met een gitaar. Sinds Joanna Newsom weten wij dat ook knappe grieten achter een piano ons nog veel problemen gaan bezorgen. Dubbel prijs voor Trixie Whitley: al in de eerste twee nummers ging ze van het ene instrument naar het andere. Wij met een instant crush, natuurlijk, tot de achterste rijen van het publiek stokken in de wielen kwamen steken

Tijdens 'Pieces' en 'Oh, the Joy' - twee ingetogen pareltjes die de sfeer van het concert hadden moeten zetten - werd langs alle kanten zoveel lawaai gemaakt dat Trixie even de draad kwijt was. Zij, en de band met haar, was van slag en stelde meteen een radicale koerswijziging in: de gitaren werden (na opener 'Never Enough') weer ingeplugd en er werd ostentatief volume gemaakt: in dit geval was more wel degelijk more. Normaal moet dat less zijn, omdat je Trixies duivelinnenstem dan beter hoort.

Vanaf dan zat het goed: 'ooh-ooh'-refreinen, scheurende gitaren en gecontroleerde uitspattingen zoals My Morning Jacket en Wilco ze ook tot een goed einde kunnen brengen. Twee nummers werden gebracht waarvoor Trixie zich verontschuldigde: ze zaten nog in een teststadium. Maar als dit demo's zijn, dan wel van het soort die de 7-inch singles waarop ze gedrukt worden radicaal in waarde doen stijgen, en waarvoor fans na dertig jaar de deluxereissue met die extra disc kopen.

In 'Breathe You in My Dreams' werden wij andermaal herinnerd aan het hartzeer dat ons deel was geweest moest het concert een andere richting zijn uitgegaan. Trixie op 'uithaal'-modus, de band op scherp, onze traanklieren op springen. We waren graag zachtjes uit wandelen geweest met Trixie - op bezoek in de Cannery dan wel Desolation Rows waar ze haar nummers gaat halen - maar ze moest het op een lopen zetten. Drie sterren, maar het had er één meer moeten zijn.

Het moment

'Oh, the Joy' had een kippenvelmoment, een wereldversie, een topsong kunnen zijn - Trixie alleen met haar woestijngitaar! - maar werd zozeer overstemd door het publiek dat ze zelf even uitvloog.

Het publiek

Moest roepen om zich verstaanbaar te maken door de vervelende muziek die op de achtergrond speelde.

Quote

'Ik dacht, ik ga een keer voor een kimono gaan. 't Was vree koud daar vanachter.' Sollicitaties om Trixie op te warmen werden helaas niet weerhouden.

Tweet

Hoort u het ook eens van een ander.