Review: Trixie Whitley op Pukkelpop 2015

Vier sterren voor Trixie Whitley in drie categorieën: ‘Concert Van De Dag In De Club’, ‘Preview Nieuwe Plaat’, en ‘Postnatale Comeback’. Dochter Phoenix is zeven maanden oud.

Moeder Whitley triomfeerde met een volledig nieuwe, all american groep (Sam Cohen op gitaar, Chris Morrissey op bas en Josh Dion op drums), een nieuwe plaat die zo goed als verkoopsklaar is, veel nieuwe songs en oude getrouwen in een nieuwe, niet één keer minder als gegoten zittende jas.

En iets dat wij misschien al eens eerder hebben gezegd, maar het herhalen waard is omdat de evolutie wordt verdergezet: muzikaal doet Trixie met het jaar minder moeite om te verbergen wie haar vader was. Voor de nieuwelingen en slaapwandelaars: Chris Whitley, heengegaan in 2005. Gisteravond bij thuiskomst er zijn ‘Living With the Law’ nog eens integraal doorgejaagd, en bloody hell, als er iemand dringend aan herwaardering toe is, dan hij wel. En als er iemand recht heeft om zijn invloed vol te laten doorsijpelen, dan Trixie wel.

Het mooiste nieuwtje was ‘Soft. Spoken. Words.’, het mooiste oudje in een nieuwe jas ‘Pieces’. Ze speelde het op gitaar in plaats van aan de piano (anno 2015 bij Trixie-live helemaal uit beeld verdwenen), maar meer dan het arrangement waren het haar inleidende woorden die de song een volledig nieuwe betekenis gaven: ‘Dit is voor mijn dochtertje’. ‘Everytime I go, I’m leaving behind my soul’. Een traantje wegpinken was toegestaan.

Zo gespannen Trixie er een paar jaar geleden bijstond – problemen met het geluid, problemen met de gitaar, problemen met zichzelf – zo lekker in haar vel zat ze nu. Haar jasje had ze na een paar songs al achter de drums geslingerd, voor ‘Never Enough’ gingen zelfs haar boots uit. Eén song later, tijdens ‘Breathe You In My Dreams’, dook ze in het publiek voor een rondje crowdsurfen. The lady didn’t miss a note.

Trixie Whitley triomfeerde in de Club. En als die nieuwe plaat er niet snel komt, gaan wij ze halen. Beloofd.

En wat vond ú ervan?