Review: Trixie Whitley op Rock Werchter 2014

Leie, watch your back: Trixie Whitley onderhandelt met de Mississippi om in Gent te komen stromen.

De songs van Trixie Whitley - mooi, moedig, melancholiek - zijn tedere kunststukjes - verbazend werk van smart en ander wisselvallig sentiment. Trixie, zo bleek in de BNP Paribas-tent, is housekeeper én barones. Elfje en kwaad wijf. Soul en blues. Janis en Joplin. En waar Alan Gevaert - de louche straathond die ik niet in de buurt van m'n barmeubel duld - de bas beroert, dáár wil ik zijn.

Of het nu 'Irene', 'Fourth Corner' of 'Hotel No Name' was: ontroering werd warm opgediend. Trixie speelde ook een paar nieuwe songs. Vooral 'Surrender' verdiende een parasolletje: er trilde een haast ondraaglijke spanning in dat nummer - iets onbestemds dat me op een haast schunnige manier week en weerloos maakte. Zag ik daar trouwens de jaren tachtig een traantje wegpinken? Hoorde ik daar even een U2-gitaar? Het zou goed kunnen: Trixie is de Bono waar Vlaanderen zo nood aan had. Plusje: haar zonnebrillen zijn minder pathetisch, en volgens mij wil ze niet coûte que coûte de planeet redden.

Enfin: Trixie Whitley rockte als een zeebonk, swingde als een uit de bikini gebroken tiet, bindtekste als een slechte dichter. En tussen al die arbeid door tatoeëerde ze een hoofdletter P in mijn hart - van Passie, niet van Piemelkaas. Trixie Whitley is zwanger, raakte gisteren bekend. Het maakt de zaken niet makkelijker, dat weet ik, maar toch wil ik haar nog altijd huwen.

Het moment

Afsluiter 'Breathe You In My Dreams' was één langgerekte kippenvelhandleiding.

Het publiek

Ondertekende de petitie 'Fuck off, de Leie, hier komt de Mississippi'.

Tweet