Review: Une bouteille à la mer
In een café in Jeruzalem weerklinkt gezellig kabaal – opgewekte stemmen, vrolijk gelach, het getinkel van glazen. Ineens een luide knal, daarna een griezelige stilte: één van de cafégangers – of was het de bordenwasser – moet een kamikazeterrorist zijn geweest.
Ondertussen, in de Gazastrook, staan enkele jongeren op het dak van een huis naar oversuizende raketbommen te luisteren. Op die manier, uitsluitend met geluiden eigenlijk, maakt regisseur Thierry Binisti duidelijk voelbaar hoe het er in die gebieden bijna dagelijks aan toegaat.
Tal, een zeventienjarige scholiere uit Jeruzalem, wil weten wie die Palestijnen (die, zo ziet ze op Google Earth, slechts 73 kilometer verderop wonen) eigenlijk zijn: ze zet haar vragen in een brief, plooit de brief in een lege whiskyfles en gooit die in zee in de hoop dat hij op de kust van Gaza zal aanspoelen. En ze krijgt antwoord!
'Une bouteille à la mer' is geen perfecte film: de hardop voorgelezen e-mails klinken een beetje te zoetgevooisd, en de 'laten we mekaar begrijpen'-moraal is té politiek correct. Maar op de beste momenten overstijgt de cineast de klefheid, en geeft hij je een kristalhelder inzicht in de onwrikbare state of mind van de twee kampen.
Achteraf heb je het gevoel dat je toch heel even van het uitzichtloze leven ginder hebt geproefd – u zal een volle fles whisky nodig hebben om de bittere nasmaak weg te spoelen.
Bekijk de trailer:
undefined
undefined
