Review: Van Helsing
In Hollywood hebben ze, nu originele ideeën echt wel een schaars goed beginnen te worden, een nieuw tijdverdrijf ontdekt: het samenbrengen van reeds bekende filmpersonages. De kruisbestuivingsziekte bracht ons al 'Freddy Vs. Jason', 'The League ...
In Hollywood hebben ze, nu originele ideeën echt wel een schaars goed beginnen te worden, een nieuw tijdverdrijf ontdekt: het samenbrengen van reeds bekende filmpersonages. De kruisbestuivingsziekte bracht ons al 'Freddy Vs. Jason', 'The League of Extraordinary Gentleman' en 'Underworld' (waarin de vampieren in de clinch gaan met de weerwolven), straks volgt 'Alien Vs. Predator', en nu is er eerst 'Van Helsing', een peperdure actieprent waarin graaf Dracula, de weerwolf, Van Helsing, het monster van Frankenstein en Dr. Jekyll & Mr. Hyde allemaal samen aantreden in een film die voorts de mosterd is gaan halen bij James Bond, 'Aliens', en Indiana Jones. Genoeg redenen om te hopen op een lekkere laat-uw-hersens-maar-aan-de-deur-funprent, maar het is niks geworden: 'Van Helsing' suckt als een vampier die op een slagader is gestoten. Regisseur/scenarist Stephen Sommers - die eerder met 'The Mummy' min of meer succesvol de mummie-mythologie had gereanimeerd - komt, als we de hele film overschouwen, met slechts één écht fris ideetje op de proppen: Van Helsing (Hugh Jackman) is niet langer een in een stoffig grijs pak gehulde zestigplusser die rondschrijdt met een staak in een dokterstas, maar een energieke, in zwart 'Mad Max'-leer gestoken, voor het Vaticaan werkende superheld die zijn scherptandige tegenstanders te lijf gaat met pure James Bond-technologie, zoals klimtouwpistolen, een kruisboogmitrailleur, slijpschijven, en lichtgranaten. Cool! Maar zelfs Van Helsing staat machteloos tegen de waanzinnige effectenmachine die vervolgens losbrandt. 'Van Helsing' kreunt onder precies hetzelfde euvel als de 'Matrix'-sequels en andere 'Attack of the Clones': de menselijke emoties, het verhaal, de inspiratie en de sfeerschepping moeten plaatsruimen voor een audiovisuele tornado van overdonderende maar allesbehalve creatieve digitale effecten die 145 minuten lang onbeheerst over het doek raast - alsof je frontaal door een goederentrein wordt geraakt. Tussen twee donderslagen in pikten onze zwaar geteisterde oorschelpen af en toe wel een goeie zin op (Dracula: 'Als ik eraan kom worden de mensen zo bang dat ik kan dansen op de beat van hun hartslag'), en hier en daar valt nog te genieten van de typische truken van de foor, zoals in die scène waarin Van Helsing, intussen zelf getransformeerd in een weerwolf, en Dracula (Richard Roxburgh spreekt met een hilarisch Transsylvanisch accent) in de hitte van de strijd toch nog de tijd vinden om enkele vriendelijkheden uit te wisselen ('We hadden vrienden kunnen zijn! En heb ik al vermeld dat jij me driehonderd jaar geleden al eens hebt vermoord?'), maar voor het overige ligt zelfs het camp-gehalte bedroevend laag in deze migraineverwekkende miskleun, die ons heftig deed terugverlangen naar de tijd toen Peter Cushing in een zee van door een rookmachine opgespoten mist met een staak stond te zwaaien terwijl een kartonnen doodskist piepend openklapte.
