Review: Venus in Flames - Notes of Tenderness
Jan De Campenaere van Venus In Flames heeft de pech dat wij zijn eerste cd, 'Notes of Tenderness', moeten bespreken in dezelfde week dat we 'Love is Hell pt.1' en 'Love is Hell pt. 2' van Ryan Adams (zie hierboven) te horen hebben gekregen. Zelfde ...
Jan De Campenaere van Venus In Flames heeft de pech dat wij zijn eerste cd, 'Notes of Tenderness', moeten bespreken in dezelfde week dat we 'Love is Hell pt.1' en 'Love is Hell pt. 2' van Ryan Adams (zie hierboven) te horen hebben gekregen. Zelfde sfeer, andere afdeling.
Aan de tournee met K's Choice - die hem tot in de Parijse rocktempel Olympia bracht - heeft De Campenaere een producer overgehouden die voortreffelijk alle registers opentrekt: Gert Bettens. Aan schoon volk overigens geen gebrek, of wat had u gedacht van Tom Kestens (ex-Das Pop), Werner Pensaert, Bart Maris, Lode Vercampt, Joost Zweegers, Sarah Bettens en de alomtegenwoordige vele anderen? Voor de mastering trok men zelfs naar Abbey Road. Niks werd dus aan het toeval overgelaten, en dat is er helaas ook een beetje aan te horen. 'Notes of Tenderness' is zo overgepolijst en breed gearrangeerd dat de songs bij momenten naar zuurstof happen. Zo had Venus in Flames wat ons betreft na de ep van twee jaar geleden gerust een punt mogen zetten achter Cynthias Gone, de song of Rock Rally fame, in plaats van het hier voorzien van een stel extra bridges en wollige strijkers nog eens over te doen. 'Laughing Disease', dat we ook al kenden van die ep, werkt dan weer wel als afsluiter van de plaat, maar heeft helaas iets te veel weg van een oefening in 'songschrijven op zn Paul McCartneys' . Dat is waar het schoentje op 'Notes of Tenderness' overigens knelt: op single 'Better Man' en 'Whole New Me' na hebben we alles al eens eerder gehoord. 'Just Another Day' doet vanaf de eerste noot aan 'Here, There and Everywhere' van The Beatles denken, de melodie van 'Notes of Tenderness' is dezelfde als die van 'Lost on yer Merry Way' van Grandaddy - in de strofes komt Muse langs - 'Heart & Bones' is Jeff Buckley, 'Fearless' Radiohead op 'OK Computer', en 'Silent Treatment' doet ons bij momenten aan Arid, en - veel, veel erger - Staind denken. Allemaal toeval, daar twijfelen wij niet aan, maar niettemin een beetje hinderlijk. Wie songs kan schrijven als McCartney en Buckley heeft uiteraard heel wat in z'n mars, maar dat Jan De Campenaere talent had, wisten we al sinds zijn bronzen medaille in Humos Rock Rally 2000.
Nee, we hadden gehoopt op meer risico's, zoals in 'Andalucia', een song die je de eerste vijf keer de gordijnen injaagt - Hank Williams op slechte LSD - maar daarna plots aan waarde wint en uitkomt bij iets wat je meer verwacht van verloren genieën als Wilson en Spector. Of 'Sound of Breaking Hearts', dat ons meevoert naar een doorrookte Chet Baker-achtige nachtclub.
'Notes of Tenderness' is geen doorleefd meesterwerk geworden, maar meer een soort staalkaart van wat Jan De Campenaere allemaal kan. De songs die er wel pal op zijn laten voor de nabije toekomst het allerbeste vermoeden en misschien slaagt De Campenaere er live zelfs nu al in van de rest het babyfat af te spelen. Als debuutplaat? Eén van de meest veelbelovende die we al gehoord hebben. Daar moet u het voorlopig mee doen.
