Review: Wallace Vanborn XL (Vooruit)
Er was een tijd dat een mens kon aankloppen bij de Gentse Vooruit voor een kom warme soep en een homp brood. Woensdagavond had u er dan weer meer kans een paar tikken tegen uw tote en een schop in de rapen op te lopen. Zorgde voor de soundtrack daarbij: Wallace Vanborn, bijna even Gents als een met uuflakke ingepakt Gravensteen.
Al moest u voor die portie zinvol geweld wel even geduld uitoefenen. Het eerste kwartier pletwallace viel namelijk vooral het zweet in de handjes op. Toegegeven: zowel de vloer als het balkon van de Vooruit volgepakt zien, het kan al eens indruk maken vanop zo'n podium. Opener 'Rite Hands' van debuut 'Free Blank Shots' werd zo geen oerknal, maar hield het bij een beleefd grommen, terwijl het op plaat zo lekker voortjakkerende 'Marching Sideways' - een defilé voor schuinsmarcheerders - maar net de drache nationale ontliep.
'Er was het besef: woensdag werd er niet alleen in de Ghelamco Arena een thuismatch gespeeld.'
Vooral opgeluchting dus toen drummer Sylvester Vanborm zijn potten en pannen de eerste keer écht de sporen gaf in 'We Are What We Hide', en die dragende riff in 'A Smack As A Potion' wél een echo vond in het publiek. Eindelijk de juiste versnelling in de vingers, volgde 'Rover', het soort krols klauwen waarvoor de gitaar uitgevonden is, 'The Plunge' van 'Liars, Lions, Guns & God', dat al een eerste handgemeen aanvonkte in het publiek, en het daaruit voortvloeiende 'Found in LA', dat dat vonkje vervolgens deed uitgroeien tot een lustig in het rond meppen. Er was het besef: woensdag werd er niet alleen in de Ghelamco Arena een thuismatch gespeeld.
'Wallace Vanborn XL', las de affiche. Die 'XL', die sloeg op de troep muzikale gasten die vooral in de tweede helft op het podium gehaald werd. Laten we er enkele - de tijd van het jaar in het achterhoofd - in een handig lijstje gieten.
- De meest verrassende: Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers, die in 'Rollercoaster' van Black Mountain aan een enkele keer in de microfoon hijgen genoeg had om te tonen dat er in zware rock altijd plaats zal zijn voor oestrogeen.
- De minst verrassende: Pieter-Paul Devos van Kapitan Korsakov en Raketkanon - om dezelfde reden dat je niet verrast hoeft te zijn als je een brandende lucifer in je benzinetank gooit: altijd waar voor je geld.
- De talrijkste: de volledige line-up van School Is Cool.
- De jongste: Brent 'Steak Nr. Eight' Vanneste.
- De meest buitenlandse: de vooraf onaangekondigde Britten van Blood Red Shoes, die hun 'Colours Fade' brachten.
- De meest op de lachspieren werkende: Lange Polle van Triggerfinger, die een rondje kwam meejammen op 'Immigrant Song' van Led Zeppelin - niet dat Lange Polle lachwekkend was (Lange Polle is nóóit lachwekkend), maar omdat het metertje verschil tussen hem en de iets minder verticale Wallace-bassist Dries Hoof naast hem dat wél was.
Valt er verder nog iets te vermelden? Welja, dat de traditionele afsluiter 'Cowboy Panda's Revenge' nog altijd in de running is voor een overwinning in de categorie 'meest idiote songtitel' (binnenlands), dat de Raketkanon-versie van The Stooges' 'I Wanna Be Your Dog' beter te pruimen was dan verwacht, en tenslotte: dat we de stille hoop koesteren dat die toekomstige derde voor Wallace Vanborn eindelijk dé plaat wordt die Gent uitbreidt naar de rest van Vlaanderen.
En mocht het nog iemand interesseren: in de Ghelamco Arena werd het woensdagavond 1-0.
Het moment
Zonder gasten: een kolkend 'Found in LA', waarop het prettig crowdsurfen was. Die bijhorende blauwe plekken en nekhernia's moest u er maar bijnemen. Mét gasten: 'Cancer', van en met Kapitan Korsakov. Een effectievere chemotherapie kunnen we ons niet inbeelden.
Het publiek
Talrijk, en aan het enthousiasme en die lijzige 'rrrrr' te horen: Génts.
Quote
Weinig kunnen noteren - tussen de nummers door reikten de bindteksten van frontman Ian Clement zelden ver genoeg om duidelijk verstaanbaar te zijn. Wél gehoord: 'En, is het hier een beetje gezellig?' En of!
Tweet
