Review: Warren Zevon - I'll Sleep When I'm Dead

Verloren tussen de vakken Zappa en ZZ Top vindt men in een min of meer beschaafd land als het onze, en dan nog alleen in de betere platenzaak, én met enige moeite, al eens een flard van het zoetjesaan omvangrijke oeuvre van Warren Zevon. Maar om dez...

Verloren tussen de vakken Zappa en ZZ Top vindt men in een min of meer beschaafd land als het onze, en dan nog alleen in de betere platenzaak, én met enige moeite, al eens een flard van het zoetjesaan omvangrijke oeuvre van Warren Zevon. Maar om deze generatie muziekliefhebbers echt kennis te laten maken met 's mans ontzaglijke talent als songschrijver en performer was het wachten op een fatsoenlijke bloemlezing uit zijn 'Greatest Hits', een overigens wat domme naam voor een man die zijn auto zelfs nooit in de buurt van een hitparade geparkéérd heeft.

Die compilatie is er nu eindelijk, precies twintig jaar na Warren Zevons door Jackson Browne geproduceerde officiële debuut-lp 'Warren Zevon', een meesterwerk. De verzameling bevat 44 songs uit zowel de Asylum-, de Virgin- als de Giant-jaren en ook wie al alles van de man in huis heeft, inclusief de Best Of…uit 1986, 'A Quiet Normal Life', zal toch platgaan voor de indrukwekkende brok teder geweld die op de twee overvolle cd's in dit doosje te horen is.

'I'll Sleep When I'm Dead' heet het feest en aan de hoesfoto te zien huldigt de man die het leven wel eens treffend samenvatte als een kwestie van 'Lawyers, guns and money' nog steeds deze lijfspreuk, die hem destijds trouwens ontstolen werd door R.W. Fassbinder, toen die een titel zocht voor zijn autobiografie.
Fassbinder heeft de 'big sleep' ondertussen al een tijd aangevat maar Zevon is, te oordelen naar zijn laatste twee cd's ('Learning To Flinch' en 'Mutineer') more live than you'll ever be.

Disc 1 ! Een ruime graai uit de vrijwel foutloze Asylum-jaren met hoogtepunten uit 'Warren Zevon', 'Excitable Boy', 'Bad Luck Streak In Dancing School', 'Stand In The Fire' en 'The Envoy'. Allemaal door en door bekend werk, natuurlijk, op het nooit eerder verschenen en uitstekende 'Frozen notes' na, en buitengewoon indrukwekkend luistervoer voor een marathonsessie waarbij men Zevons eigen liner notes leest en opnieuw geniet van 'Poor poor pitiful me' ('It was inspired by Desmond Dekker's 'Israelites' for reasons that elude me now'), 'Accidently like a martyr' ('Several people believed that I wrote this song about them') of 'Jeannie needs a shooter ('I'd heart this Springsteen song title from his manager, Jon Landau. I asked Bruce about it so many times, he finally said,You Like it so much, why don't you write it.')

Natuurlijk is het jammer dat 'Join me in L.A.' of 'Ain't that pretty at all' er niet meer bijkonden ( ?), en vanzelfsprekend hadden we een wat grotere hap uit het live-mirakel 'Stand In The Fire' gewild (al is de sublieme versie van 'Mohammed's radio' die hier opgenomen is, wel een hoogtepunt der hoogtepunten) maar deze Disc 1 maakt één ding duidelijk : tussen 1976 en 1982 heeft Warren Zevon behalve veel rommel in al zijn gaten gestoken, ook een aantal van de mooiste liedjes geschreven en gezongen die op deze wereld te horen zijn.

Op Disc 2 wil het aanvankelijk niet zo goed lukken. Zowel qua verpakking als qua inhoud waren platen als 'Sentimental Hygiene' (uit 1987) en 'Transverse City' ('89) toch al nooit voltreffers, wat niet wegneemt dat zijn ode aan boksheld Ray Mancini zoals die verwoord werd op 'Boom Boom Mancini' ('Ray got in touch with me to tell he liked the tune') wel excellent is, en het uit dezelfde periode stammende 'Reconsider me' evenzeer.

Maar de Warren Zevon waar wij een arm en een been veil voor hebben, is de wildebras die de jaren '90 inzette onder het niet meteen evidente pseudoniem Hindu Love Gods, een rebellenclub waarin we ook Peter Buck, Mike Mills en Bill Berry aantreffen, en waarvan hier de zelfs het vervelendste feestje weer reanimerende versie van Princes 'Raspberry beret' is overgehouden.

En ook wat hij de rest van dit decennium heeft uitgevreten, houdt stand ; de song 'Ten things to do in Denver when you're dead' is nog steeds beter dan de film ; 'Mr. Bad Example', met zinnen als 'I'm very well acquainted with the seven deadly sins, I keep a busy schedule trying to fit them in' wordt door de man in kwestie 'my wordiest song ever' genoemd maar is tegelijk ook één van zijn beste ; het met de hulp van Neil Young gezongen 'Splendid isolation' blijft mooi, en van het materiaal dat uit Warren Zevons tweede carrière als soundtrackleverancier voor dubieuze tv-series stamt, dekt een vlag als 'If you won't leave me I'll find someone who will' de lading perfect.

In huizen van Warren Zevon-liefhebbers staan zelden kerstbomen, zeker niet rond deze tijd van het jaar, maar als u straks toch een bord voor de goede Sint klaarzet, leg er dan een koude Colt en en pak blauwe Johnson in en u wordt vast beloond met deze 'I'll Sleep When I'm Dead'.