Review: We Are Scientists op Pukkelpop 2010 (Marquee)
Ze bedenken songs waar het adjectief 'aardig' voor is uitgevonden, de bassist en de drummer hebben een ontroerende rupsvariant onder de neus groeien, en 't lijkt ons een fijn trio om een kroeg mee te sluiten. Maar werden we platgemept, murw geslagen of op z'n minst slinks in de ballen geschopt door We Are Scientists? Not really.
Het optreden
We Are Scientists deed geen vlieg kwaad op het Marqueepodium: het serveerde de prettig voorbijwaaiende indierock die het al tien jaar serveert, en racete vrolijk door een set waar wij niets tegen hadden, maar - sorry, folks - ook niets vóór.
Nobody Move, Nobody Get Hurt' klapte open tot een patente song, Impatience' was charmant om mee te lippen, Rules Don't Stop Me' klonk als Bloc Party meets Editors, maar helaas op minderjarige leeftijd. Op hun zeemzoetigst hadden Keith Murray en co wat van Snow Patrol, op hun kranigst wat van Franz Ferdinand, op hun meest alledaags en dat was helaas het merendeel van de tijd veel van een poppy gitaargroepje zoals er er een vooruit, laat ons niet te streng zijn achttal in een dozijn passen.
't Was vooral meedeinen op brave indiegolfjes, netjes in het zicht van de kustwacht, en dus niet zwemmen voor je leven in open zee. Onze G-plek werd niet gevonden en die van u?
Hoogtepunt
Great Escape': wat routineus gespeeld, maar 't blijft wel een stoot van een song.
Quote
Hallo Genk!' (bijna juist, Keith!) en Hoe was jullie Pukkelpop tot zover?' (net begonnen, Keith!).
