Review: White Stripes - White Blood Cells
Het is een goed jaar voor de hypes. Na The Strokes - lang geleden dat een plaat nog eens zo volledig aan de nochtans hooggespannen verwachtingen had voldaan - blijkt nu ook The White Stripes veel meer te zijn dan een slimme marketingcampagne.
The W...
Het is een goed jaar voor de hypes. Na The Strokes - lang geleden dat een plaat nog eens zo volledig aan de nochtans hooggespannen verwachtingen had voldaan - blijkt nu ook The White Stripes veel meer te zijn dan een slimme marketingcampagne.
The White Stripes zijn Meg en Jack White. Broer en zus, zegt de ene, man en vrouw zegt de andere, en nog een andere beweert allebei, want dat is goed voor de commercie. Sinds ze met de groep zijn begonnen, dragen Meg en Jack alleen nog rood en wit; hun instrumentarium beperkt zich tot gitaar, drums en een occasionele piano; én ze komen uit Detroit, rock city, techno city, city of no angels at all.
'White Blood Cells' is al hun derde plaat, maar samen met de rest van de wereld - de enkele kluizenaar-kenner niet te na gesproken - hadden wij nog nooit eerder van hen gehoord.
Er zijn wel enkele redenen te bedenken waarom ze nu plots doorbreken. Omdat de liefhebber van good old popsongs op 'White Blood Cells' op zijn wenken wordt bediend, bijvoorbeeld. Meg houdt van stevig doormeppen, en Jack houdt van gitaren die 'wrèèèng!!!' zeggen. En als Jack, zoals in 'Fell in Love with a Girl' of 'I Think I Smell a Rat' écht kwaad wordt, zullen veel punkers van de vorige generatie angstig in een hoekje gaan zitten beven.
Maar er staat op 'White Blood Cells' meer dan alleen maar grof geweld. De eerste zeven tracks - van het met één van de mooiste bridges van het jaar getooide 'Dead Leaves and the Dirty Ground' tot 'The Union Forever' - doen nog het meest denken aan de Canadese rocktroubadour Hawksley Workman, nog zo iemand die zich het afgelopen jaar vanuit de underground in de - volkomen verdiende - aandacht wist te spelen.
'The Same Boy You've Always Known', 'Aluminium', 'Offend in Every Way' en vooral 'We're Going to Be Friends' hadden in een ander arrangement van The Beatles kunnen zijn - met dat verschil dat The Beatles eerst waren, en The White Stripes voorlopig laatst. Maar laten we niet te luid 'Beatles!' roepen, net zomin als 'The Stooges!' of 'Led Zeppelin!': wie roept hoort minder, en op 'White Blood Cells' valt heel wat te horen.
