Review: Willis Earl Beal op Pukkelpop 2012
Gezegend met de beste backstory en één van de indrukwekkendste stemmen van alle artiesten op Pukkelpop 2012 verpulverde Willis Earl Beal alle reserves die we overhielden aan de beluistering van zijn wel héél erg krakkemikkig klinkende debuutplaat ‘Acousmatic Sorcery’.
Beal donderde als een straatpredikant en smeekte de Lord in alle toonaarden om vergiffenis omdat hij wéér maar eens zijn ziel aan de devil had verkocht om de liefde van een of andere baby af te kopen, en won en passant ons en uw zieltje: er stonden nauwelijks vijftig fans in de Club toen hij op het podium verscheen, maar veertig minuten bleek de tent meer dan half gevuld.
Allemaal de schuld van die stem van hem, ergens tussen een wanhopige orkaan, een botergeile soulfalsetto en een gevaarlijke grom, die – zoals een collega onlangs schreef – klinkt alsof ‘een berg kolen in beweging komt’.
Genre?
Retrofuturistische gospel’n’blues
Blikvanger?
Hoe Beal op het Club-podium verscheen in een strakke zwarte t-shirt met een dementerende smiley erop en ‘NOBODY’ eronder. Leren handschoenen waar de vingertoppen afgesneden waren. Rockabilly jeans en boots. Stoere zonnebril. Kanye-kapsel. Tandenstoker in mondhoek. Whisky-cola in de hand. Geen bluesman heeft er ooit zo afgetraind en gestileerd uitgezien.
En zo begon het nog maar: nadat hij het zwarte doek dat over zijn ouderwetse bandopnemer lag, als een cape over zijn rug gedrapeerd had, bewoog hij zich tijdens een fantastisch ‘Wavering Lines’ over het podium als filmvampier Blade die in slow motion new-wave-danspassen uitprobeerde. Of wel héél erg traag aan het vogue-en was, dat kan ook.
Hoogtepunt?
We twijfelen tussen ‘Evening’s Kiss’, het enige nummer waarvoor hij ging zitten, en met de gitaar op de schoot bewees dat hij geen theatrale dans-moves nodig heeft om ons tot in de toppen van onze vingers en tenen te ontroeren met zijn soul, en ‘Swing on Low’ met dat hortende ritme en die sci-fi-synths en Beal die met zijn kont draaide, Elvis-de-Pelvis-luchtstoten uitdeelde en dramatisch op de knieën ging als James Brown in zijn beste dagen.
Quote?
Een nuchtere Beal vroeg om onze medewerking voor de laatste track van zijn set met ‘If you ever tried it before clap. If not: don’t clap’. U had het blijkbaar al eerder gedaan: het a capella-nummer met handgeklap van ons en de stampende voet van Beal overstemde ei zo na het geweld van Blood Red Shoes die intussen op de Main Stage begonnen waren. Dat hij zijn zwanezang toch nog voortijdig afbrak, deed er nog nauwelijks toe: het was te heet in de tent, en Beal had toch al gewonnen.
Applausmeter
undefined
