Review: Willy Mason - Where the Humans Eat

Journalist tegen Bob Dylan op een persconferentie ergens in de jaren zestig: 'Hoeveel zangers van tegenwoordig mogen we volgens jou folkzangers noemen?' Dylan: 'Ongeveer honderdzesendertig'. Vandaag zetten we er graag eentje bij bovenaan die lijst: W...

Journalist tegen Bob Dylan op een persconferentie ergens in de jaren zestig: 'Hoeveel zangers van tegenwoordig mogen we volgens jou folkzangers noemen?' Dylan: 'Ongeveer honderdzesendertig'. Vandaag zetten we er graag eentje bij bovenaan die lijst: Willy Mason, uit Martha's Vineyard, een klein, pittoresk maar oersaai eiland bij Cape Cod, Massachusetts. Mason debuteert met 'Where the Humans Eat', nadat hij vorig jaar al een glimp van zijn immense talent had laten zien met de vier-track EP 'Hard Hand to Hold'. De titelsong werd heropgevist voor 'Where the Humans Eat', en is één van de twaalf absolute hoogtepunten op deze twaalf songs tellende plaat. 'It's a hard hand to hold that is looking for control / It is tempting to fight when you know that you're right / It's hard to lie down when you don't trust the ground / It's hard to hold on, it's hard to hold on...' 'Hard Hand to Hold' is protestlied en klaagzang tegelijk, gezongen met een eerlijkheid die we deze eeuw nog niet gehoord hadden. En dat is precies waar Mason het tegen opneemt: het onvermogen tot dromen en de uitzichtloosheid van deze tijd.

Willy Mason speelt op 'Where the Humans Eat' bijna alles zelf: gitaar, bas, accordeon, vibrafoon, cello en keyboards. Zijn broer Sam neemt drum en piano voor zijn rekening, en er mogen ook nog een paar vrienden meedoen. Het levert een soundje op dat het midden houdt tussen vroege Palace Brothers en demo's van Big Star, maar even goed - zoals in 'Letter #1' - bij Tom Waits ten tijde van 'Bone Machine' kan belanden.

Mason is geen groot zanger in de Elvis/Sinatra/Orbison-traditie, maar plooit zijn stem Dylan/Reed/Oldham-gewijs zo rond de songs dat je je niet kan voorstellen dat ze door iemand anders gezongen kunnen worden. Hij buigt woorden op plekken waar niemand anders dat zou durven, houdt de adem in waar minder getalenteerden het op een brullen zouden zetten, en spuugt je in het gezicht net op het moment dat je een kushandje verwacht.

Een betere songwriter dan Mason hebben wij de laatste vijf jaar niet weten debuteren. Een voorbeeld: 'Our Town', een song over zijn aanhouding door New Yorkse cops, begint met 'Is that a guitar or a machine gun?', en je weet meteen perfect waar je je bevindt en wat er aan de hand is. In het refrein spreekt hij zichzelf toe: 'And couldn't you see / This is no place to be / At the wrong time'.

Willy Mason arriveert exact at the right time, zonder marketingplan maar met het vaste voornemen te zeggen wat hij te zeggen heeft. U mag de twaalf songs op 'Where the Humans Eat' op onze verantwoordelijkheid zelf ontdekken, als u iets vindt wat u niet aanstaat, mag - moét! - u onmiddellijk de dokter bellen.

Willy Mason - noteer zijn naam - is twintig. Yep: twintig.

(Mason speelt op 21 juni in de AB Club in Brussel.)