Review: Wolfmother op Rock Werchter 2012

Als er één optreden was waar we bijzonder hard naar uitkeken deze editie, dan wel dat van het Australische Wolfmother. Twee jaar geleden stonden ze ook op de Main Stage geprogrammeerd, maar toen annuleerden ze op het laatste nippertje hun Europese tour: zanger Andrew Stockdale - die trouwens meer en meer op Frank Zappa begint te lijken – was ‘ziek’.

Begin 2011 stond Stockdale gezond en wel met zijn band in het Koninklijk Circus, en gaven ze een fenomenaal concert dat – het moet gezegd – dubbel zo goed was als vanmiddag. Sindsdien heeft Stockdale nog maar eens een nieuwe band rond zich geschaard – enkel keyboardspeler/bassist Ian Peres schiet nog over van de tweede lichting – en is Wolfmother intussen van trio over kwartet naar kwintet geëvolueerd. Een man meer betekent ook een instrument meer – en de groep stond al bekend om zijn lange uitgesponnen psychedelische instrumentale stukken.

Niets mis mee, natuurlijk – het is één van de redenen waarom we zoveel van hen houden – maar door een festivalpubliek dat vooral op nummers als ‘Joker & The Thief’ zit te wachten, wordt dat niet altijd in dank afgenomen: wij kregen het op de heupen van de twee kerels die achter ons over het uitzicht van hun stoelgang aan het praten waren.

Er werd afgetrapt met het sterke trio ‘Woman’ (de doorbraaksingle die hen een Grammy opleverde) – ‘California Queen’ (waarin Stockdales zang verdwaalde tussen al het gitaargeweld) – ‘New Moon Rising’ (waarop u een bescheiden circle pit begon). De duivel was de wolven goed gezind, want net op de flard ‘Then a storm began to blow’ uit ‘Dimension’ stak er een wind op – dát zijn nu van die festivalmomenten die wij eeuwig zullen onthouden.

Maar soms – bij ‘White Unicorn’ en ‘Love Train’, bijvoorbeeld – ging het geheel wat verloren, en we denken dan ook dat een groep als Wolfmother beter tot zijn recht zou komen in de Marquee of in The Barn. En zo goed als élk nummer eindigen met cimbalengekletter, begint op den duur op de zenuwen te werken, heren.

Het publiek

Bordjes met teksten als ‘Werchter = Woodstock’ en ‘Jimi rules!’ toonden aan dat u in de juiste sfeer zat. Wanneer Stockdale zijn double neck in de lucht stak en u opriep het instrument te aanbidden, deed u braaf wat er gevraagd werd, en tijdens ‘Colossal’ was er zelfs ongevraagd een titty flash.

Het moment

De stonerintro van ‘Colossal’, het gemosh tijdens ‘The Joker & The Thief’ én het nieuwe ‘Keep Moving’, misschien wel het beste van de hele set – het vijftal beleeft duidelijk meer plezier aan het spelen van nieuw materiaal.

Krijsen, tieren, blaten: de festivalcitaten

‘’t Is precies bruin water.’ – kerel één tegen kerel twee, een rij achter ons. ‘White Unicorn’ zal nooit meer hetzelfde zijn.