Review: Woven Hand - Blush Music

16 Horsepower-bakkebaard David Eugene Edwards verblijdde ons een goed jaar geleden met 'Woven Hand': een als nevenproject vermomde soloplaat die we nog beter vonden dan het eraan voorafgaande 'Secret South' van 16 Horsepower zelf. Choreograaf Wim V...

16 Horsepower-bakkebaard David Eugene Edwards verblijdde ons een goed jaar geleden met 'Woven Hand': een als nevenproject vermomde soloplaat die we nog beter vonden dan het eraan voorafgaande 'Secret South' van 16 Horsepower zelf. Choreograaf Wim Vandekeybus hoorde er zelfs dansmuziek in - iemand moest het doen - en gebruikte Edwards' hypochondrische folk voor zijn voorstelling 'Blush'.

'Blush Music' serveert de muziek van dit theatrale uitstapje. Vier songs kennen we al van de eerste plaat, zij het in andere versies. De galmende treurmars die Edwards maakte van Bill Withers' 'Ain't No Sunshine' hoort u hier in een oneindig lange variant, met de kraaiende cast van Hitchcocks 'The Birds' in een gesmaakte bijrol. Het desolate 'Story and Pictures' en de apocalyptische tweeling 'My Russia' en 'Your Russia' waren al hoogtepunten op 'Woven Hand', en winnen hier nog aan zeggingskracht door een beter verzorgde productie.

Ook het nieuwe werk is bijwijlen angstwekkend sterk. 'Cripplegate' doet denken aan de vroege soloplaten van Nick Cave, 'Aeolian Harp' is duistere kerkmuziek waarvoor de vleermuizen in de toren blijven, en in het manische 'White Bird' klinkt Edwards alsof hij op de hielen wordt gezeten door een kennel hellehonden.

Het onbehaaglijke lawaai dat onder de titels 'Animalitos' en 'Snake Bite' wordt voorgeschoteld, valt in de categorie soundscapes, een door Edwards met verve beoefend genre dat u in 'Idool 2003' helaas tevergeefs zult zoeken. Maar wees gerust: met 'Blush Music', de juiste maat balletschoenen en een goed antidepressivum wordt het ook in uw huiskamer gegarandeerd een dolle boel.