Review: Woven Hand - Woven Hand
Sluit uw ogen en denk diep na: wie verbrandde zich indertijd aan het Heilige Vuur van 'Sackcloth 'n' Ashes' van Sixteen Horsepower, die waanzinnige, van een monsterlijke drive voorziene verklanking van godsdienstwaanzin? En wie begon zich daarna in e...
Sluit uw ogen en denk diep na: wie verbrandde zich indertijd aan het Heilige Vuur van 'Sackcloth 'n' Ashes' van Sixteen Horsepower, die waanzinnige, van een monsterlijke drive voorziene verklanking van godsdienstwaanzin? En wie begon zich daarna in een hels tempo te vervelen, toen de tweede plaat, 'Low Estate', meer van hetzelfde bleek, maar minder waanzinnig, minder gedreven, minder op alle vlakken, alsof de Heilige Geest, die zonder twijfel even in het lichaam van David Eugene Edwards rondgewaard had, alweer op een wolk lag uit te puffen? Yep, dat waren wij. Wij gaven ons naamloos ros de sporen en reden naar de einder. We zijn nog altijd onderweg, nog steeds aan de rol (de verslaving van de huisschilder), en de Reverend Edwards is er ook weer bij! Hij doet het nu alleen, noemt zichzelf Woven Hand en heeft een écht goeie plaat gemaakt. Hij steekt meteen een preek van jewelste af in opener 'The Good Hand', woorden gedoopt in messcherpe tristesse en vitriool, gericht tot een meisje dat waarschijnlijk eens 'Pfff' zei en dan wegliep. Maniakken krijgen een lijflied aangeboden in de vorm van 'Blue Pail Fever', een avondgebed zo onheilspellend dat Walter, onze nimmer aflatende pitbull, rillend in een hoekje gaat liggen nagelbijten. Spooky shit indeed. Iets luchthartiger gaat het daarna gelukkig toe in 'Glass Eye', en in het schitterende 'Wooden Brother', dat wij graag eens in een versie van demonische surfer Chris Isaak zouden horen. Waar we dan weer geen boodschap aan hebben, is een new wave/folk-versie van 'Ain't No Sunshine' van Bill Withers. Al had het veel erger gekund: wij huiveren nog altijd als we denken aan wat Travis onlangs met 'Wichita Lineman' van Jimmy Webb en 'All the Young Dudes' op T.V. heeft aangevangen. Terug naar de plaat, waar het plechtstatige 'Story and Pictures', een ode aan een 'White lady / growlin on a chain' alles meteen weer goed maakt. 'Out of sight and out of mind / if only it were so', klinkt het alsof Rick Blaine, de Bogart uit 'Casablanca', het hem persoonlijk is komen influisteren. En van dan af blijft het genieten tot op het laatst, waar het treffend getitelde 'Last Fist' in één zin de hele plaat samenvat: 'trouble and suffering in a lovely rhythm. Zo, wat ons betreft heeft David Eugene Edwards zijn hemel voor de tweede keer verdiend. Er zijn er die niet eens aan één komen.
