Review: Wu-Tang Clan op Dour 2013

Heimelijk hadden we toch een beetje gehoopt dat de Clan níét het hoofdpodium zou aandoen donderdag.

In de plaats daarvan hadden we ze namelijk liever in één van de kleinere (nu ja, 'klein') tenten gezien. IJdele hoop natuurlijk, om dezelfde reden waarom we ook nooit een Boeing 747 in onze eerder bescheiden achtertuin zullen zien landen.

Het hoofdpodium dan maar, wat ervoor zorgde dat tenminst één deeltje van onze vrees terecht was: de Clan mag dan nog beschikken over een catalogus om 'wu' tegen te zeggen, live gaat er al eens één en ander aan intensiteit verloren naarmate de afstand tot het publiek toeneemt. De Wu-Tang Clan neemt u namelijk het beste zoals hun platen en zoals de betere uppercut: in your face. Moeilijk als er tientallen meters tussen jou en pakweg een RZA liggen.

Maar laat dat geen afbreuk doen aan stoplappen als 'Shame on a Nigga', 'Ain't Nuthing ta Fuck Wit', 'C.R.E.A.M.' en 'Gravel Pit': gebracht met een ingebakken nonchalance, heet onthaald door een uitzinnige publiek - zelden zó'n massa gezien voor het hoofdpodium van Dour. Ook zelden zó'n rookontwikkeling gezien, trouwens.

undefined

We onthouden: Wu-Tang was goed - niet meesterlijk, maar goed - en is na al die jaren nog stééds nuthing ta fuck wit.

Het moment

Dat Azealia Banks ons in Werchter aansprak als 'Brussels' is één ding, maar Dour is bezwaarlijk nog Brussel te noemen, heren. Hiphop en aardrijkskunde: het blijft wringen.

Het publiek

Joeg er op een uurtje de helft van hun stash voor vier dagen door, en liet ons in één moeite kennis maken met het fenomeen 'contact high'. Waarvoor dank.

Quote

'Ça va, mothafuckas!?'

Tweet