Review: Zap Mama - Ancestry In Progress

Platen met een boodschap zult u in onze kast even veelvuldig aantreffen als flitspalen in Botswana, maar op een goeie plaat van Zap Mama heeft da message ons nooit gestoord. En wie al eens een slechte plaat van Zap Mama heeft gehoord, mag ons altijd ...

Platen met een boodschap zult u in onze kast even veelvuldig aantreffen als flitspalen in Botswana, maar op een goeie plaat van Zap Mama heeft da message ons nooit gestoord. En wie al eens een slechte plaat van Zap Mama heeft gehoord, mag ons altijd bellen, zij het niet voor, tijdens en na de diensturen.

Omdat de vorige Zap-plaat, 'A Ma Zone', in Amerika uiterst lovende kritieken had gekregen, is opper-Mama Marie Daulne naar New York verhuisd. In de studio van The Roots in Philadelphia, op een uur boemeltreinen van New York, namen zij en de haren 'Ancestry in Progress' op. Roots-manager Richard Nichols zat achter de knoppen, Daulnes boezemvriendin Erykah Badu, ?uestlove, Common, Talib Kweli, Bilal en Bahamadia kwamen meezingen. Eind 2002 was de plaat klaar, begin 2003 had ze in de rekken moeten liggen, maar toen zat label Luaka Bop (van David Byrne) net even krap bij kas: Daulne bewees haar trouw en wachtte gewoon een jaar, onderwijl met mate schavend aan 'Ancestry in Progress' tot overbleef wat vandaag voor ons ligt: de beste Zap Mama-plaat totnogtoe.

Het begint met een intro van anderhalve minuut die voor volwaardige song mag doorgaan, gevolgd door 'Sweet Sweet Melody', een op Badu-leest geschoeide trage. Van dan af is het zes songs lang feest, en horen we minstens drie potentële singles voorbijkomen - topper: 'Show Me the Way'.

Dat Marie Daulne kan zingen wisten we al, maar we sloegen toch weer steil achterover van het zeer toepasselijk getitelde 'Lesson 5': haar hele vocale trukendoos netjes in één song verpakt. En dat ook haar kroost en bij uitbreiding die van de andere groepsleden hun muzikale talent niet van de melkboer hebben, horen we in slotsong 'Zap Babies', opgebouwd rond krijs- en kraaisamples van de Zap Mama-erven. Overtollig vet hebben we verder niet aangetroffen, wel wat grappige tussendoortjes en spielereien. Wij ronden af: 'Ancestry in Progress' is een plaat die je voor de rest van de dag opzadelt met een knoert van een born to be alive-gevoel. Prozac go home!