Review: Zita Swoon - I paint pictures on my wedding dress

Het loensende mannetje vooraan op de hoes van Moondog Jr.'s eerste (en achteraf bekeken ook enige) cd 'Everyday I Wear A Greasy Black Feather On My Hat' is ondertussen alweer drie jaar ouder geworden en, samen met de groepsnaam, wellicht voorgoed ver...

Het loensende mannetje vooraan op de hoes van Moondog Jr.'s eerste (en achteraf bekeken ook enige) cd 'Everyday I Wear A Greasy Black Feather On My Hat' is ondertussen alweer drie jaar ouder geworden en, samen met de groepsnaam, wellicht voorgoed verdwenen uit onze levens.

Zita Swoon is de name of the game nu en na hun meer dan indrukwekkende soundtrack bij de filmklassieker 'Sunrise' (1996) van F.W. Murnau staat het lichtjes hertimmerde kwintet er nu met de, laten we dat maar meteen loslaten, van twaalf merkwaardige songs voorziene full-cd 'I Paint Pictures On A Wedding Dress'.

Stef Kamil Carlens, Tomas de Smet, Bjorn Eriksson, Tom Pintens en Aarich Jespers hebben vorige lente in het verre New Orleans, samen met de uit de muzikale familie van Daniel Lanois stammende Malcolm Burn, lang en vlijtig gewerkt aan een rijke verzameling erg van elkaar verschillende songs die stuk voor stuk een interessant verhaal vertellen en als enige gezamenlijke noemer hebben dat ze uit de talentrijke hoofden van Stef Kamil en zijn vrienden voortkomen.

Het begint allemaal rustig en intiem met het bijna mystieke liefdeslied 'She = Like Meetin' Jesus', het van oudsher bekende maar hier toch versmachtend mooie 'Ragdoll Blues' en de haat-, liefde- en vooral ontgoocheling-song 'Still Half My Friend?', een soort van opvolger van Bob Dylans 'Positively 4th Street', maar dan voor de volgende eeuw.

Carlens stem gaat wat scherper klinken op 'The Rabbit Field', een ode aan de bij de Antwerpenaren onder u wellicht bekende Konijnenwei, die volmaakt overgaat in een andere ode, deze keer aan de even verdronken als betreurde zanger Jeff Buckley die mooie woorden als 'Some Mississippi River took you one bad day / Who wounds himself with roses? / Who dares the saddest song?' oplevert. Een pracht van een song, waarvoor de jonge David Bowie zich niet zou geschaamd hebben als hij op zijn 'Space Oddity' of 'The Man Who Sold The World' zou hebben gestaan.

Het nummer is nog niet koud of er dient zich al een opmerkelijke groepsinspanning aan die 'One Perfect Day' heet. De song, op de manier van de dadaïstische écriture automatique geschreven, en volgens SKC ontstaan uit een baslijn van Tomas De Smet, gaat zowel in de breedte als in de diepte verder dan een popsong kan gaan en bewijst, als dat tenminste bewezen moest worden, dat de zanger van Zita Swoon over niet één maar over ten minste drie stemmen beschikt. Waaronder die van de verliefde en door de liefde gekwetste jongen die op 'About The Successful Emotional Recovery Of A Gal Named Maria' zegt dat hij mooi en lief en seksueel en eerbiedwaardig is en dat allemaal tegen de achtergrond van een lichtjes naar country neigend muziekje. 'Our Daily Reminders', een wat bittere, maar volbloed love-song is dan weer een warme wals. En het daaropvolgende, 'My Bond With You And Your Planet: Disco!' is wat de weer maar eens lange titel doet vermoeden: een op veelvuldige beats steunend hompig en stompig disco-nummer dat volgens de auteur een filosofische song is over de bekende volkssport 'neuken', al is de humor gelukkig ook nooit ver weg en is het - ik heb het eenzaam uitgetest in mijn enge schrijfhonk - ook uitermate dansbaar.

Onderwerpen als vlees & bier & drugs & nog een ander soort vlees bevolken ten slotte het trio songs dat de plaat naar af brengt: het funky, maar ook wel lichtvoetige, 'Stamina', het wat grimmige '50 Years In Dope Jittery' en het ronduit vettige 'The French Trombone'.
De in een zeer verzorgde hoes gestoken tweede Zita Swoon-cd 'I Paint Pictures On A Wedding Dress' klokt dan af op 52 minuten en 38 seconden en zelfs na die lange zit krijg je nog zin in meer.

Een appetijt die, voor wie er snel bij is, kàn bevredigd worden want bij wijze van special edition bestaat deze 'I Paint Pictures On A Wedding Dress' in de vorm van een ouderwetse dubbel-lp met de twaalf songs van de cd-versie netjes verspreid over kanten A, B en C en, o heerlijkheid, ook nog een extra kant die, geheel terecht, 'The Sound Hobbyist' heet, en waarin odds and ends als nóg een versie van 'Ragdoll Blues' te horen zijn, of 'The Night I Was Going To Die', een gezongen lezing van een gedicht van Charles Bukowski en andere ongein van de betere soort als 'How can I Resist Kissing Her On The Cheeks' of 'I Need New Animals'.

U had het misschien al voelen aankomen, maar voor de tragen onder u schrijven we het nog eens graag zwart op wit en in Van den Brandetaal: 'I Paint Pictures On A Wedding Dress' van Zita Swoon zou, als het een restaurant was, of pakweg een film, van ons vlot vier sterren krijgen. Alleen is deze cd beter dan de meeste restaurants. En de meeste films.