Review: Zornik - The Place Where You Will Find Us

Ontdekt tijdens de Rock Rally, die gepiercete pendant van de Elisabethwedstrijd, toen ze nog Zornik Breknov heetten en omarmd door Vlaanderens adolescentenleger alsof het hier the best thing since bread came sliced betrof. De singles lijken wel vastg...

Ontdekt tijdens de Rock Rally, die gepiercete pendant van de Elisabethwedstrijd, toen ze nog Zornik Breknov heetten en omarmd door Vlaanderens adolescentenleger alsof het hier the best thing since bread came sliced betrof. De singles lijken wel vastgeroest in de top 3 van 'De Afrekening' en ondermeer dankzij enige hitsige clips stond de plaat in een mum op 1 binnen in de sjarels en ze spelen T/W 2002: niet dat ik het helemaal begrijp, maar het is een prestatie waarvoor ik eerbiedig de postiche afneem.

De liedjes bársten van de jeugdclubromantiek, met gitaren die gespannen staan als de bekabelde bovenarmen van een opgepompte Sergio, met daarbovenop de stem van Koen Buyse, het poldergenie dat alle songs schreef, die zijn falset door de bochten jaagt zoals Senna in Imola.

'Hey Girl' is 4'11" lang onweerstaanbaar; startend vanuit een slappe reggae-beat evolueert dat naar een vlam van een refrein waar de baldadigheid van afspat, en 'Once Again' begint als een potgrondversie van Metallica maar gaat ondanks een refrein waarbij de billen zich heerlijk spontaan vanzelf opspannen eerlijk gezegd nergens naar toe.

'This Song Is Just For You' heeft dan weer, en ik zal wel niet de eerste zijn om dat te zeggen, naast iets van Muse gelegen en bliept een vrolijk eind weg, ondanks de gothische dramatiek in de tekst.

Tegen 'It's So Unreal', hoe schuimbekkend ik dat onder de douche ook pleeg mee te zingen - begin ik de truken van de foor door te hebben en zet ik het op een subtiel geritmeerd pathetisch zuchten: de songs van Zornik zijn qua opbouw haast allemaal identiek en dat begint mij, ook al omdat ik het concentratievermogen van een driejarige heb, op de zenuwen te werken.

De songs beginnen allemaal als een soort nieuwerwetse new wave, tot ze onvermijdelijk openbarsten als een rijpe zweer op het gat van een ongetrainde wielertoerist. Daar is niets op tegen en Buyse schrijft fraaie en dikwijls glorieuze emo-core-refreinen, maar na een tijdje wéét ik het wel.

Track 5 (Instrumental Instru7 turns 15) fungeert dan plots subtiel als scharniersong: na deze space-surf wordt de gitaar van schouders gewisseld en krijgen we eindelijk subtiliteit. 'You Move Me' is een bijzonder effectieve roadsong met Andy Summers-gitaren en 'Love Affair' is gewoon mooi: net genoeg dramatiek om niet smartlapperig te worden, dik refrein en een sfeer die aan het beste van de Smashing Pumpkins doet denken. Ook 'Sometimes', op een wolk van akoestische gitaren is een kloeke song, met Buyse die zijn beste Buckley bovenhaalt.

Als 'Wasting Time' begint, denk ik 10" lang dat ze de 'House of the Rising Sun' hebben ingezet, maar het lied ontaardt al gauw en voert ons via een jagend en jankend refrein de gordijnen in, waar niks op tegen is maar 't is geen gezicht voor de buren. 'Go Your Way' droomt dan weer een eind weg tot het klapwiekend de ruimte kiest bij het alweer fantastische refrein. Ik denk: een kruising van Howard Devoto's Magazine met post-grunge, maar dan lichtjes overspannen gezongen.

Afsluiter 'King of the Town' is kampvuurmuziek waarin de bas halverwege op wandel gaat en prompt verdwaalt: mooi, maar geen klassieker in wording, denk ik. En dat denk ik van de rest van de cd eerlijk gezegd ook