Rhye: een spanning om te snijden als een broodmes ★★★★☆

Dit hadden we nog niet gehad op Pukkelpop 2018: een set die tot de neusgaten was gevuld met hartverwarmende, zorgvuldig en met liefde in elkaar geplooide, bij momenten recht naar de strot klauwende soulmuziek. Op plaat vermomt ringleader Mike Milosh zijn popsongs als vertraagde r'n'b, live klonk het vandaag nog een stuk indrukwekkender.

Als The War On Drugs op een podium uitblinkt in vakmanschap, Arcade Fire het met overgave en enthousiasme doet, en Papa Roach vooral in nostalgie baadt, dan ruikt het bij Rhye in overvloede naar seks. Niet de in bubble wrap gewikkelde variant van Dua Lipa, maar de natte, zweterige, vuile, onregelmatige zuigplekken opleverende soort. Op de planken zelf gebeurde relatief weinig, maar de spanning was toch vijftig minuten lang te snijden met een broodmes.

Een bijna ziekelijke, half autistische perfectionist als Milos verkiest de studio, maar de versie waarin 'The Fall' vandaag gebracht werd, deed het halve Club-publiek wegsmelten, 'Phoenix' verbeeldde een Frank Ocean zo blank als onze bilspleet. 'Waste' was getoonzet smachten, 'Open' op toonladders gespijkerde sensualiteit. Milosh is een mens met absolute controle over zijn kunst - en live valt dat des te meer op - met 'Hunger' als bewijsstuk A: een crooner van een bijna onaardse schoonheid.

Kort, want de eindredacteur wil zijn bus niet missen: niet James Holden, Ho99o9, Oscar & the Wolf, Brockhampton, N.E.R.D. of The War On Drugs, maar Rhye was van het allerbeste dat we totnogtoe op Pukkelpop hebben gezien.