Richard Ashcroft op Rock Werchter 2019: Een Zanger die alles zingt met Hoofdletters

Het was een schok voor iedereen die euforische muziek van The Verve of Richard Ashcroft solo ooit hoorde of hem bezield hoorde optreden of spreken dat de na Liam en Noel grootste muil van zijn generatie aan depressies leed. Bizar voor iemand die het nooit ontbrak aan niet alleen talent maar evenmin aan zelfvertrouwen, attitude en wat de Engelsen swagger noemen – slenteren met het coole air van de ongenaakbare overwinnaar.

Die depressies hebben wellicht bijgedragen aan de iets minder kwalitatieve output van onze held de voorbije jaren, al kan je natuurlijk met evenveel reden opperen dat het moeilijk concurreren is met je eigen oeuvre als je al een dozijn klassiekers hebt geschreven. Want zoveel zijn het er, blijf ik volhouden, en minstens vier ervan speelde hij niet, waaronder het briljante ‘Check the meaning’.

Eigen aan een festival met vier podia die simultaan sterren uitbraken is dat niemand verplicht is om een hele set uit te zitten: er zijn concerten waarbij The Barn halfleeg is als de artiest in kwestie begint en gestaag vol loopt, of halfleeg op het eind, na de leegloop als het tegenviel. Voor Richard Ashcroft was The Barn bomvol van begin tot eind.

undefined

Je set beginnen met een supersong als ‘Sonnet’ is natuurlijk een statement: ik kan het me permitteren want ik heb nog genoeg even goeie songs om de set crescendo te laten gaan. En op reusachtige achterdoek stond niet, zoals bij bijna alle acts, zijn naam, wel de hoesfoto van zijn recente cd ‘Natural Rebel’: Richard in even strijdvaardige als triomfantelijke pose, de gitaar hoog boven het hoofd geheven. Het typeert hem ook dat hij het bijtende ‘They don’t own me’ bracht – ‘they don’t control me!’, bleef hij spuwen. Wie they is, is niet bewezen, maar ik neem aan iedereen van de platenfirma tot politici.

Ashcroft was uitstekend bij stem en improviseerde vaak, vooral aan het eind van songs zoals ‘Space in time’, als hij zelf niet genoeg kreeg van de massazang van het publiek, of als hij tekstflarden van andere groten in zijn song verwerkte, zoals de flard van Prince’s ‘Purple Rain’ in ‘This is how it feels’.

Je weet dat artiesten geld willen verdienen als ze op toernee de groep zo klein mogelijk houden: Ashcroft bespaarde op een keyboardspeler en een tweede gitarist, en het pleit voor zijn muzikanten dat ze met z’n drieën (vier als je Ashcroft zelf meetelt) zo’n felle, rijkgeschakeerde sound konden neerzetten. Al ramde Ashcroft vaak iets te hard op zijn akoestische gitaar. De strijkers stonden op band en werden computergestuurd gestart, maar alleen een muggenzifter maakt daar bezwaar tegen, vermits ze zo’n essentieel deel uitmaken van zijn sound en niemand een heel orkest op sleeptouw neemt.

undefined

Van sommige van zijn platen speelde Ashcroft helemaal niets: helaas geen ‘Break the night with colour’, en niets van ‘Human Conditions’. En van de prachtige, gruwelijk onderschatte soloplaat ‘Alone with everybody’ kregen we alleen ‘A song for the lovers’. Geliefden zoals zijn vrouw Kate, aan wie hij vandaag ‘Lucky Man’ opdroeg. Misschien zong Ashcroft nog feller dan anders omdat zij er was, of omdat hij vond dat hij iets te bewijzen had tegenover festivalgangers die enkel ‘The drugs don’t work’ en ‘Bittersweet Symphony’ kennen.

Natuurlijk was ‘Bittersweet Symphony’ de afsluiter, en er volgden geen bisnummers omdat alles wat daarop zou volgen zou overkomen als een anticlimax. Ook die song zong Ashcroft verbetener dan op concerten van vorige toernees, misschien omdat hij hem nu voor het eerst kan zingen in de wetenschap dat alle rechten hem eindelijk toekomen – een grootmoedige Mick Jagger zegde dat onlangs toe nadat door een perverse deal in de jaren zestig Ashcroft twintig jaar lang amper iets aan ‘Bitter Sweet Symphony’ verdiende, ook al is zijn klassieker een Mount Everest in vergelijking met de sample van de Stones waarop hij stoelt.

Het was een uitstekend concert van een van de letterlijk en figuurlijk grote stemmen van zijn generatie en die ervoor en die erna. Een Zanger ook, die alles zingt met Hoofdletters, en die hoofdletters ook najaagt door van elk refrein een nieuw internationaal volkslied te maken. Ook aan het eind van ‘Music is power (let it flow through your mind)’ herhaalde hij die titel als een mantra tot hij dronken werd van zijn eigen echo. Bij de eerste noten van ‘The drugs don’t work’ steeg een enorm herkenningsgejuich uit het publiek op. Vier simpele akkoorden met zo’n grote zeggingskracht.

‘You sound wonderful today,’ grijnsde Ashcroft na afloop. Hij ook.