Richard Hawley (Arenberg Antwerpen 20/11)

'Some people slave all day / I've never done a day's work yet chicks are crazy 'bout me 'cause I'm a guitar man', mompelde een ouwe bluesreus door de boxen vlak voor Richard Hawley het podium op kwam - geen idee wélke bluesreus, maar Hawley heeft dan ook een verzameling obscure bluesplaten om good golly miss Molly tegen te zeggen. Toen Hawley opkwam begon hij met het slechte nieuws: 'Ik heb longontsteking'. Normale mensen zeggen dan hun concert af en boeken een bed in het ziekenhuis. Hawley kuchtte wat fluimen en rochels in het rond (en in een aan het eind van het concert druipende handdoek) maar speelde twee uur lang vier sterren van de hemel.

'Standing at the sky's edge met Richard Hawley: prachtig uitzicht'

'I promise I won't let you down,' beloofde Hawley. Met een, het moet gezegd, schitterende begeleidingsgroep (het soort no-nonsense muzikanten met een hart die de ene wall of sound na de andere optrekken uit geen noot te veel) leende Hawley nu eens wat soul, dan weer wat rockabilly, blues of psychedelia. Maar al die stijlen versmolten moeiteloos tot een hyperpotent brouwsel dat je enkel als de Hawley Sound kan bestempelen. Je merkte dat hij niet in beste doen was - z'n zang leed er af en toe onder -, maar ik denk niet dat iemand zich bekocht voelde. Hij begon met 'standing at the sky's edge', en dat gevoel had je vaak tijdens dit concert. 'Quiet and loud, we like both, you see,' monkelde Hawley na een van zijn meesterlijke ballads (zijn gitaar technicus Gordon droeg een T-shirt waarop stond 'Let's ballad'). Hij speelde ook twee goeie nieuwe songs, en veel pathos van het goede soort, zoals het prachtige 'Open up your door' - het Grote Gebaar, door iemand die weet hoe dat moet.

Het moment

Uitschieters? 'Down in the woods', een magistraal 'Don't stare at the sun' dat hij voor het eerst sinds zeven jaar speelde ('Because we got sick of it' - ik geloof er niks van), 'Cole's Corner', en al wat ervoor en erna kwam eigenlijk ook.

Het publiek

Het zegt iets over Hawley oeuvre (en dat is geen te duur woord voor minstens vijf prachtplaten) dat je toch met een licht onbevredigd gevoel achter bleef omdat hij een handvol topsongs niéts speelde - 'The Ocean', om er maar één te noemen.

'I don't now what fuckin' day this is,' hoorde ik Hawley tegen z'n drummer zeggen. Ziek als een hond, maar toch nog acht songs doorgaan. 'Cole's Corner' was al een mooie afsluiter (na twee staande ovaties), en dan volgde nog een emotionele en schaamteloos sentimentele ode aan zijn zoontje die vandaag 13 jaar werd, ver weg in Sheffield, terwijl papa zich voor the folks in Antwerp uit de naad werkte. Waarvoor ontroerde dank. Wie weet hebben we nu allemaal longontsteking. Geen geld, voor zo'n concert.