Richard Hawley - Further
Richard Hawley heeft in alle rust en op z’n eigen voorwaarden een eigen genre uitgevonden: zoetgevooisde, glorieuze, luxueus gearrangeerde songs die larger than life zijn zonder ooit te ontsporen in pompeuze pathos. Subtiliteit is zijn waarmerk, zijn unique selling proposition.
Daarom is het bijna choquerend dat ‘Further’ opent met de rauwe rock van ‘Off My Mind’, een mokerhamer van een song die is opgebouwd rond verzengende gitaren en een zanglijn die Hawley terugkatapulteert naar de rock-’n-roll die hij een eeuw geleden met de Longpigs en de Manic Street Preachers maakte. Ook ‘Is There a Pill?’ is robuust, rauw en ruig, meer roeper dan crooner, meer knock-out dan omhelzing. Is het een midlifecrisis? Of had Hawley geen zin in meer van hetzelfde en voelde hij de neiging te pissen op z’n eigen gouden formule?
Gelukkig valt er als vanouds ook te smullen van sprankelende, gevoelige popsongs als ‘My Little Treasures’ (over zijn dode vader en zijn eigen sterfelijkheid), ‘Midnight Train’ en ‘Further’. Er zijn ook sfeervolle, melancholische ballads als ‘Not Lonely’ (over opgroeiende kinderen die hun vleugels uitslaan) en de gecroonde feministische liefdesbrief ‘Emilina Says’. ‘Time Is’ bevat een verwijzing naar de Stones (‘Time is on your side now, but times will change’) en eentje naar de ontnuchterende inscripties op Victoriaanse graven (‘Zoals ik nu ben, zal jij zijn’).
Richard Hawley blijft tegengif produceren wat al wat cynisch, negatief en banaal is beschaamd in de spiegel doet kijken.
