Richard Thompson - 1000 Years of Popular Music

Eind 1999 vroeg Playboy een reeks invloedrijke muzikanten wat volgens hen de beste songs van het afgelopen millennium waren. Richard Thompson was de enige die een lijstje indiende waar alleen songs van vóór 1940 op stonden, en de enige wiens lijst vervolgens niet gepubliceerd werd. Geen verlies echter, want het bracht hem op het lumineuze idee met zijn favorieten de baan op te trekken: kerkliederen, traditionals, madrigalen (wij hebben vandaag geleerd wat dat zijn!), maar ook nummers uit de hitparade van weleer.

Vergeten popsongs die, zoals Thompson het zegt, 'met de nieuwste mode van vorig jaar bij spullenhulp zijn beland'. In een enkel geval viel dat zeer te begrijpen, zodat Thompson ons terecht vraagt om bij zijn versie van de Britney Spears - classic 'Oops!... I Did It Again' het origineel even weg te denken. Iets waar wij nét niet in slaagden.

undefined

Voor het overige geen enkele vieze gedachte bij deze '1000 Years of Popular Music', de leukste geschiedenisles die een muziekliefhebber zich dromen kan, samengebald in een handig lespakket: een boekje, twee cd's en één dvd. In het boekje geeft meester Richard tekst, uitleg en verantwoording bij alle songs; de cd's zijn de dvd zonder de moppen. En laten net die de slagroom op dit toch al overheerlijke muzikale taartje zijn: we wisten al dat Thompson een meesterlijk gitarist en een uniek songschrijver is, maar dat hij ook als stand-up comedian zijn brood had kunnen verdienen, dat is nieuws.

'This is just us trying to be more than we are,' zegt hij als hij samen met Judith Owen (toetsen) en Debra Dopkin (percussie) in het intieme Bimbo's in San Francisco het podium opwandelt. Openen doet hij met 'Summer Is Icumen In', een lied uit 1260, vermoedelijk geschreven door ene William of Winchester, die veroordeeld werd omdat hij met een non had aangepapt. Rock-'n-roll in de Middeleeuwen! En in de handen van Richard Thompson klinkt het ook nu nog zo.

De traditional 'King Henry' wordt als volgt aangekondigd: 'This is a song about Henry the Fifth, you may know it as 'Henry the 4th, part II'.' Het in het Italiaans gezongen 'So Ben Mi Ca Bon Tempo' inspireert hem zelfs tot het vertellen van een mop. Leuk, en dat geldt ook voor de muziek. 'I Live in Trafalgar Square', een feestlied over een dakloze wiens vrijheid en levensdrift de voorbijsjokkende bankiers jaloers maakt; het door Jerry Lee Lewis zoveel jaar geleden al eens uit de vergeetput geviste 'Drinking Wine Spo-Dee-O-Dee'; Ray Davies' schaduwklassieker 'See My Friends'; 'Friday on My Mind' (van The Easybeats , met Harry Vanda en George Young, later het productieduo van Georges kleine broertjes Angus en Malcolm - What's that spell? A! C! D! C!). Allemaal even goed, en allemaal roepen ze dezelfde vraag op: waarom zit er zoveel rotzooi in de airwaves terwijl we dit nog nooit gehoord hebben? Net de vraag wellicht die Richard Thompson heeft willen stellen. En niemand anders die ze welluidender had weten te formuleren.

Nog eentje van de stand-up comedian? 'We're gonna do some country for you now,' zegt Thompson ter aankondiging van de Buck Owens-standard 'A-11'. En dan, droog, als daar geen applaus op volgt: 'I can tell we're not in Texas.