Richard Thompson - Sweet Warrior

Sinds hij zes jaar geleden gedropt werd door zijn platenlabel Capitol, brengt Richard Thompson meer cd's uit dan ooit tevoren: vier liveplaten (onder meer zijn warm aanbevolen '1000 Years of Popular Music'), de soundtrack van Werner Herzogs 'Grizzly Man' en - gelukkig - af en toe ook een cd met een bundel verse songs.

'Sweet Warrior'
Rolling Stone
'Johnny's Far Away'
'I'll Never Give It up'
classic).

Maar deze naar Santa Monica verkaste Engelsman is een al even begenadigd tekstschrijver, met een ongeëvenaard bijtende humor. Een recensent merkte onlangs op dat Thompson vrouwen óf op een voetstuk óf in de beklaagdenbank zet, en precies daar vinden wij de geadresseerde uit 'Too Late to Come Fishing', een ballad over een stumper die zich plots begeerd weet door een vroeger onbereikbare vixen maar sardonisch vaststelt: 'Now things have a different complexion (…) You were type-cast as the Stone Age charmer / In that Darwin docudrama'. In 'Poppy-Red', een memento voor een vrouw die zich het leven benomen heeft, en het nostalgische 'She Sang Angels to Rest' knielt Thompson dan weer onbeschroomd bij de piëdestal.

Thompsons vrouwen zijn soms ook levensbedreigend, zoals de moorddadige Carrie uit het weergaloze 'Guns Are the Tongues', die een jongeman verleidt en tot zelfmoordterrorist kneedt. Nergens wordt de IRA genoemd, maar de link is duidelijk. Meer geweld: in 'Dad's Gonna Kill Me' kruipt Thompson, die zich in de jaren zeventig tot de islam bekeerde maar bekendstaat om zijn afkeer van fundamentalisme, in de huid van een Amerikaanse GI in Bagdad (in soldatenjargon: 'Dad') die zijn kwellende angst probeert te counteren met gitzwart sarcasme: 'Dad's in a bad mood, Dad's got the blues (…) At least we're winning on the Fox Evening News'. Het is géén toeval dat het nummer een meebrulbaar refrein heeft, want Thompson verpakt wel vaker kwade tijdingen in schijnbaar vrolijke songs: zie op deze plaat ook 'Bad Monkey' en 'Needle and Thread'.

68 minuten is iets te veel van het goede - 'Sneaky Boy' en 'Take Care the Road You Choose' klinken als Thompson-songs bedacht door een Thompson-imitator - maar wanneer de sweet warrior aan het eind van de plaat de zonsondergang tegemoet rijdt ('Sunset Song') weten we het wel zeker: a poor lonesome folkie he'll never be, want zolang hij cd's van dit niveau blijft afleveren staan we aan zijn zijde. En u?