Richard Thompson - Walking on a Wire (1968-2009)

Het mooiste compliment kreeg Richard Thompson vorige week in dit blad: 'Kenners en fans zijn er nog niet uit of Richard Thompson nu de meest onderschatte gitarist dan wel de meest onderschatte songschrijver van zijn generatie is,' opende (jub) zijn interview met de in LA residerende Brit.

De overzichtsbox 'Walking on a Wire (1968-2009)' biedt wat dat betreft helaas geen soelaas, pindakaas. De sterke songs, het geïnspireerde gitaarspel, en ook de karakteristieke, beetje lijzige stem van Thompson (hij is geen wereldzanger, maar niemand verleent zijn vaak duistere songs meer grandeur) geven elkaar vier cd's en 71 topsongs lang geen duimbreed toe, van opener 'Time Will Show the Wiser' uit 1968 (met de oerversie van Fairport Convention en Judy Dyble als zangeres) tot afsluiter 'She Sang Angels to Rest' uit zijn jongste soloplaat 'Sweet Warrior'.

Een artiest is zelden het best geplaatst om zijn oeuvre te bloemlezen. Dat Thompson in datzelfde Humo-interview zegt dat hij 'met die nieuwe compilatie vrij weinig te maken had' hoeft dan ook niet te verbazen, en 't is zeker niet erg. Hij liegt trouwens een beetje: men levert geen exclusief fotomateriaal (tot babyfoto's toe) en laat niet zijn goede vriend en grootste kenner van zijn werk (Patrick Humphries) de liner notes schrijven, als men niet stiekem alles opgevolgd heeft en trots is. Artiesten!

Er is volstrekt niks aan te merken op de dwarsdoorsnede uit veertig jaar muziekmaken en meer dan vierhonderd songs. Ja, de ongeneeslijke Sandy Denny-junk in onszou ook 'A Sailor's Life', 'Who Knows Where the Time Goes' of het zotte 'Si tu dois partir' van Fairport Convention niet onwelgevallig zijn geweest (Denny was in hun gloriejaren hun ongeëvenaarde zangeres), maar laat dat detailkritiek van een mopperaar zijn: ook van Fairport, én van Denny, bestaan er goeie compilaties.

Samensteller Jim Bessman heeft niet alleen het beste (af en toe is dat ook het bekendste) van Thompson geselecteerd, door de liedjes in chronologische volgorde te zetten vertelt hij ook nog eens zijn levensverhaal. Dat, laat u door de ogenschijnlijke vrolijkheid van de meeste songs niet misleiden, niet altijd over rozen is gegaan. Maar ook daaraan herkent men de meester: hoe Thompson zelfs de somberte in zijn hoofd genoeglijk kan doen klinken!

Als uitsmijter nog dit: Richard, die foto in Schotse kilt, met spitsbroeder/bassist Danny Thompson (geen familie), op pagina 44 van het cd-boek, moest dat écht?

Niettemin: om te koesteren.