Ricki and the Flash

De rockchick in Meryl.

Ze komen helemaal uit Californië, ze kunnen swingen als beesten op speed en hun frontvrouw straalt meer pure rock-’n-roll uit dan Patti Smith, Suzi Quatro en Isolde Lasoen samen – hier zijn Ricki and the Flash!

One, two, one two three four! Dat Ricki and the Flash kunnen swingen, staat als een strak aangespannen Stratocaster boven water, maar voorlopig hoeven Elbow, Muse of Tame Impala de billen niet dicht te knijpen voor hen. U zult Ricki and the Flash immers niet aantreffen in The Barn op Werchter, laat staan op de Main Stage, maar eerder op de jaarlijkse braderie op de Torhoutsesteenweg in Oostende, of in het achterzaaltje van café De Lustige Pekkers, waar ze op een podium van inderhaast tegen elkaar geschoven bierbakken een reeks covers brengen van onder meer Tom Petty, Lady Gaga en U2 – een bezopen vrouw in paarse legging en witte sokken waagt zich in het midden van het bijna lege zaaltje aan een waggeldansje; ergens klettert een bierglas tegen de vloer.

Achter de microfoon gaat de stilaan op leeftijd komende maar nog steeds aan leren jasjes, hoge hakken en rinkelende armbanden verknochte Ricki (Meryl Streep) te keer met de energie van de jonge Joan Jett (die immens coole knar naast Ricki? Rick Rosas, de vlak na de opnames overleden bassist van Neil Young).

Overdag komt ze uit geldgebrek noodgedwongen aan de bak als caissière in de lokale supermarkt, waar ze door een dertig jaar jongere manager wordt aangemaand om altijd te blijven lachen naar de klanten, ook al behandelen die haar als stront. Blijven rocken in de vrije wereld: het is niet altijd even makkelijk. En dan rinkelt de telefoon en komt de bittere realiteit Ricki’s lerenjasjeswereldje hard binnenkletteren: haar volwassen dochter Julie (Mamie Gummer, ook in het echte leven de dochter van La Streep), van wie ze de voorbije jaren totaal vervreemd is geraakt, is zonet gedumpt door de liefde van haar leven en kampt met een knoert van een zenuwinzinking.

Waarop Ricki uit moederlijk plichtsbesef – een emotie die ze uit haar leven dacht te hebben gebannen – haar laatste spaarcenten bijeenschraapt en zich een vliegtuigticket aanschaft naar good old Indianapolis voor een onverwachte familiereünie.

Een ontaarde moeder en een depressieve dochter die met elkaar in het reine proberen te komen: het is een pitch die meer plat sentiment dan coole riffs belooft. Maar er waren ook goede voortekenen: het script van ‘Ricki and the Flash’ vloeide voort uit de doorgaans sprankelende pen van Diablo Cody, van ‘Juno’ en ‘Young Adult’-faam, en de regie was in handen van klasbak Jonathan Demme, niet alleen de maker van ‘The Silence of the Lambs’ maar ook een ervaren rockspecialist, die met ‘Stop Making Sense’ dé ultieme concertfilm draaide.

Het eindresultaat hangt ergens tussen een irritante smartlap en een fijne popsong. Een knap geregisseerde familiebijeenkomst in een chic restaurant ontaardt in een heerlijk gênant spektakel wanneer Ricki ontdekt dat ze niet eens werd uitgenodigd op de bruiloft van haar bloedeigen zoon; en in een andere scène, net wanneer je denkt dat de Onvermijdelijke Kus tussen Ricki en haar ex Pete (Kevin Kline) er zit aan te komen, doet Kline iets onverwachts – ’t is een heel mooi moment, even kortstondig als een hartslag; even melancholisch als een vergeten strandstoel.

Prima vertolkingen ook: Kline is goed op dreef als de steenrijke zakenman die de rebel in zichzelf heeft onderdrukt; Mamie houdt zich goed staande naast mama; en Streep is erg genietbaar als de vrouw die zich voordoet als hippe rockster, maar in realiteit twee keer op Bush heeft gestemd en openlijk ‘onze troepen in Irak’ steunt. Maar het scenario had uiteindelijk veel en veel sterker gekund: hoe merkwaardig dat uitgerekend de om haar spitse dialogen en frisse vondsten zo geroemde Diablo Cody vooral naar het einde toe haar toevlucht begint te nemen tot de meest afschuwelijke clichés. Een matige prent met enkele groovy licks.

Bekijk de trailer:

undefined