'Rock or Bust': AC/DC na Malcolm Young

Tegen de verwachtingen in bleek AC/DC na de dood van zanger Bon Scott in 1980 nog een indrukwekkend tweede leven te hebben. Maar kunnen ze ook het vertrek van oprichter en gitaarmotor Malcolm Young aan? Wonderwel, zo blijkt. Amper twee maanden nadat officieel werd bekendgemaakt dat Malcolm de rest van zijn dagen dementerend in een instelling zal slijten, is er ‘Rock Or Bust’, plaat nummer zestien van de grootste overlevers in de rock-'n-roll.

Malcolm wordt vervangen door Stevie Young, het jongere neefje (58 ook al) van Angus en Malcolm. Stevie verving Malcolm al eens toen die in 1988 tijdens de ‘Blow Up Your Video’-tour afkickte van een alcoholverslaving.

- AC/DC is één van de weinige groepen van zijn generatie die niet alleen nog bestaan maar altijd relevant en succesvol zijn gebleven. Wat is de truc?

Angus Young (gitaar) «Truc? Kenden we die maar. Nee, wellicht zijn we net populair gebleven omdat we nooit relevant of succesvol wilden zijn. Succesvol misschien wel, maar het belangrijkste was straffe rock-’n-roll maken – en als wij ’m maken, komt-ie er altijd uit als AC/DC. Als er al een formule is, dan is het die van de band: hoe we als groep samenspelen. Twee gitaren, drums, bas, zang, that’s it.»

- Wie AC/DC niet kent, zou denken dat op ‘Rock or Bust’ twintigers aan het werk zijn.

Cliff Williams (bas) «Hoe oud dacht jij dan dat we zijn? (lacht)»

Young «Waarschijnlijk klinken we zo fris omdat we een kleine break hadden gehad. De batterijen waren opgeladen, we hadden zin om te spelen, die gretigheid hoor je. Maar elke plaat blijft een uitdaging, je moet altijd van nul beginnen, zelfs al is het je zestiende. Gelukkig hadden we een goeie producer, Brendan O’Brien (bekend van Bruce Springsteen en Pearl Jam, red.), met wie we zes jaar geleden ook ‘Black Ice’ hebben opgenomen. Brendan heeft de juiste attitude, hij dringt door tot onze kern, en weet perfect zijn plekje te vinden in onze gesloten gemeenschap. En hij is een fan. Hij wil de beste AC/DC horen.»

- Wat was er dit keer anders, in vergelijking met ‘Black Ice’?

Young «Het ging sneller.»

Williams «In vier weken stond zo goed als alles erop. ‘Black Ice’ was zeven weken.»

Young «Vier weken is heel erg snel.»

- Een nieuw record?

Williams «Met ‘Highway to Hell’ waren we klaar in drie weken, als ik het mij goed herinner. Maar dat was omdat we geen geld hadden.»

- De groepsleden wonen verspreid over de aardbol. Niet handig als het op songs schrijven aankomt.

Young «De manier waarop we songs schrijven is altijd dezelfde gebleven, van onze eerste plaat tot ‘Rock or Bust’. Je werkt met ideeën, nieuwe ideeën maar ook oude. Goeie ideeën die je om één of andere reden nooit gebruikt hebt, maar die nu plots op hun plaats vallen. Een goeie riff hier, een geweldig refrein daar, dingen die nooit aansluiting hebben gevonden met iets anders. Maar ineens, jaren later, kan die vonk er wel zijn, een moment van helderheid waarin je ziet: ‘Hey, die twee dingen passen bij elkaar. Sterker: ze zijn voor elkaar gemaakt!’»

- Maar puur praktisch: sturen jullie elkaar mails met muzikale ideeën?

Young «Het leeuwendeel van de songs is altijd geschreven geweest door mijn broer Malcolm en ik. Maar Malcolm is er nu niet meer bij, dus eh… We deden het altijd samen. We werkten alles uit tot we genoeg goed materiaal hadden, en dan belden we de rest: ‘Hey, we hebben goeie stuff, you ready?’ En als we allemaal hetzelfde gaatje in onze agenda hadden gevonden, begonnen we op te nemen.»

- Heeft Malcolm nog meegeschreven aan de songs voor ‘Rock or Bust’?

Young «Ja, bij het schrijven was hij nog betrokken. De meeste ideeën komen altijd van hem, ook nu weer. Hij is blijven schrijven, blijven helpen, tot… hij stilviel. Hij probeerde nog wel, op wilskracht, met die fenomenale energie van hem, maar er kwam niets meer uit. Maar hij heeft ervoor gezorgd dat de ideeën die hij nog had tot bij mij zijn geraakt.»

- Voor de opnames was hij er niet meer bij?

Young «Nee, in de studio heeft mijn neef Stevie de rol van Malcolm overgenomen.»

- Speelt hij op elke track, of heb jij veel partijen voor je rekening genomen?

Young «Nee, Stevie speelt op alles. Hij heeft dezelfde stijl als Malcolm, speelt op exact dezelfde manier ritmegitaar. Los van Malcolms ideeën: als je het niet wist, zou je het verschil niet horen.»

- Welke zijn jullie favoriete songs van de nieuwe plaat?

Young «‘Rock or Bust’ is een goeie, de titeltrack. Een geweldige rocksong als je het mij vraagt. Brendan O’Brien was er meteen zot van: ‘Hey, dat is een geweldige hook!’ Hij was heel blij toen hij het voor het eerst hoorde. Brendan heeft alle songs gekozen, weet je. Wij gooien hem een hoop materiaal voor de voeten en hij zegt: ‘Dit werkt, dit ook, dat niet.’»

Williams «Mijn favorieten zijn ‘Miss Adventure’ en ‘Emission Control’.»

- De plaat is kort. Zeg maar gerust: oldskool-kort. Was dat van meet af aan de bedoeling?

Young «Ja, we wilden terug naar hoe het was in de sixties: korte platen, maar als je een song gehoord had, wist je dat je een sóng gehoord had. No filler, geen albumtracks, die bestonden toen nog niet. Bam-bam, kort en krachtig. Brendan zei de hele tijd: ‘Hoe strakker de songs, hoe meer opwinding.’ We hebben veel tijd besteed aan het strippen en uitkleden van de songs, ze zo beknopt mogelijk gemaakt, met zo veel mogelijk punch. Brendan wilde de opwinding van een AC/DC-show.»

- Van wie komt de titel?

Young «Deze jongen. De song was eerst, de songtekst: ‘In rock we trust, it’s rock or bust’, en ik dacht: ‘Goeie, sterke titel, helemaal AC/DC.’ Hij vat perfect samen waar de groep voor staat: er zonder omkijken voor gaan, rock or bust.»

- ‘Rock or Bust’ verschijnt zes jaar na ‘Black Ice’, en toen was het acht jaar geleden dat jullie nog eens een plaat hadden uitgebracht. Waarom duurt het altijd zo lang?

Young «Het lijkt lang, maar dat is het niet. Na ‘Black Ice’ hebben we twee jaar getourd, en dan is Malcolm ziek geworden. Dat is niet van vandaag op morgen gegaan, hè, de symptomen dienden zich geleidelijk aan. Eerst leek het alsof hij weer helemaal zou herstellen, maar al snel werd duidelijk dat hij nooit meer beter zou worden. En toen bleek dat hij niet meer mee kon doen, moesten we ons de vraag stellen: ‘Doen we verder zonder hem?’ ‘En wat vindt Malcolm dat we moeten doen?’ Voor hem was het een uitgemaakte zaak: ‘You always keep going.’»

- Hoe hoop je dat de mensen zich AC/DC zullen herinneren?

Young «Over honderd jaar, bedoel je (lacht)? Wel, dat ze zeggen, als ze het over rock-’n-roll hebben: ‘AC/DC, dát was nu eens een goed voorbeeld van rock-’n-roll.’»