Rock uit de jaren '80: Pierre Terrason (Expo)
De wereld moet het intussen al 25 jaar zonder Serge Gainsbourg stellen, maar gelukkig niet zonder zijn muziek. En ook niet zonder een resem iconische beelden van hem. Enkele van die foto’s werden geschoten door de Franse fotograaf Pierre Terrasson, die nu in zijn tentoonstelling ‘Gainsbarre, etc.’ portretten van Frankrijks beroemdste kettingroker toont naast andere rockgrootheden uit de jaren 80.
Passeerden onder meer voor zijn lens: The Clash, Tom Waits, Lou Reed, Mick Jagger, de Ramones en een zeer jonge Arno Hintjens. Zelf ziet de fotograaf er ook uit alsof z’n leven behoorlijk rock-’n-roll is: paars hemd met doodskopmotief, grote doodskopring aan zijn vinger en op zijn vestje een pin van The Who gespeld. ‘Deze tentoonstelling is mijn hommage aan Serge Gainsbourg,’ zegt Terrasson. ‘Hij maakte een groot deel van mijn leven uit. De eerste keer dat ik hem fotografeerde, was begin jaren 80. Tien jaar lang heb ik met hem gewerkt.’
HUMO De beroemdste foto die u van hem nam, is ongetwijfeld die waarop hij poseert met een fototoestel.
Pierre Terrasson «Dat is zijn camera, exact hetzelfde toestel als ikzelf had: een Nikon F2-24mm. Dat schepte meteen een band. Het is een iconisch beeld geworden. Gainsbourg is de Che Guevara van de muziek, wat de foto mythische allures geeft. Ze is dan ook vaak geplagieerd. Je komt het beeld tegen op T-shirts, op beschermhoesjes voor smartphones. In het begin stoorde me dat enorm, maar wanneer een foto zo bekend is, wordt ze publiek bezit. Zo gaat dat.»
HUMO In een andere reeks zien we Gainsbourg met zonnebril op en handboeien om.
Terrasson «Ook een ideetje van hem. Dat was eind jaren 80, de periode van ‘You’re Under Arrest’, zijn laatste album. Tijdens de promo voor die plaat had hij die handboeien standaard in zijn zak zitten, zodat hij ze altijd en overal tevoorschijn kon halen.
»Ik heb ook een foto van hem met handboeien in een politiecommissariaat. Weet je, hij wist altijd exáct hoe hij gefotografeerd wilde worden. Hij cultiveerde het imago van provocateur. Hij nodigde de politie bij hem thuis uit om als eerste naar zijn album ‘You’re Under Arrest’ te luisteren.»
HUMO En?
Terrasson «Ze vonden het goed! Ze waren dan ook geen onbekenden voor elkaar. Het gebeurde geregeld dat de politie hem naar huis moest begeleiden wanneer hij in een niet al te nuchtere staat door de straten waggelde (lacht).»
undefined
HUMO Is het soms niet lastig wanneer het onderwerp zó goed weet hoe hij in beeld gebracht wil worden?
Terrasson «Nee, iemand met zo veel charisma en zo’n sterk imago is net heel makkelijk te fotograferen. Het is veel moeilijker om te werken met iemand die niet goed in zijn vel zit.»
HUMO Welke foto was het moeilijkst om te maken?
Terrasson «Geen enkele. Ik heb nooit conflicten gehad, geen moeilijke gevallen, geen psychopaten voor mijn lens.»
HUMO Dat kan toch niet. U hebt een portret van Lou Reed...
Terrasson «Oké, je hebt gelijk, dat was niet gemakkelijk (lacht). We waren met een groepje fotografen dat hem tegelijk moest fotograferen. Links en rechts van me stonden collega’s te drummen en veel tijd was er niet. Maar hij was wel professioneel. Hij richtte zijn blik om de beurt in ieders lens, zodat iedereen tevreden was. Op mijn foto zie je hem plots een handgebaar maken. Dat heb ik nooit helemaal begrepen, maar ik denk dat hij aangaf dat ik moest rechtstaan. Hij vond mijn perspectief te laag, dat is niet flatterend. De ijdeltuit (lacht).»
HUMO Van kikvorsperspectief naar vogelperspectief: u hebt een beeld waarop u lijkt neer te kijken op Tom Waits die backstage staat.
Terrasson «Ook daar waren meerdere fotografen tegelijk aan het werk. En ook hij wist zeer goed hoe hij in beeld gebracht wilde worden: zonnebril, glas whiskey in de hand, een pleister op zijn gezicht – hij was waarschijnlijk ergens tegenaan gelopen. Ik weet niet of je het goed kunt zien, maar hij had twéé horloges om zijn pols, één met het uur van de plek waar hij zich op dat moment bevond en één met de tijd in New York. Hij gooide confetti in de lucht, die dan op hem neerdwarrelde. Mijn foto is eigenlijk een lucky shot, een toevalstreffer, want ik hield mijn camera hoog in de lucht zonder dat ik kon zien wat ik exact fotografeerde.»
HUMO Een tijdlang was u de exclusieve fotograaf van Vanessa Paradis. U hebt haar lolita-imago de wereld ingestuurd, niet?
Terrasson «Klopt. Ik ontmoette haar toevallig bij haar platenlabel, in ’88. Ze was superjong, 15 of 16 jaar, zoiets. Een lolita, quoi. Voor onze eerste shoot heb ik in de studio een bord de mer-sfeer gecreëerd. Met één foto waarop ze als de Venus van Botticelli uit de zee lijkt te komen. Ze poseerde zó goed, ongelooflijk. Ze was jong, maar wist goed wat ze wilde. Op haar tienerkamer hingen posters van
James Dean – de film ‘East of Eden’ slingerde er ook rond – en Marilyn Monroe, niet toevallig twee sterren die maar al te goed wisten hoe ze hun imago konden sturen.
»Vanessa voelde perfect aan hoe ze de lichtinval moest gebruiken om haar gezicht te doen uitkomen. En vooral: ze was helemaal op haar gemak. Na onze eerste shoot heb ik haar drie jaar lang zo goed als overal gevolgd. Ik was haar grote broer.»
HUMO U toont een aantal foto’s van Paradis als onschuldig jong meisje, maar met een dreigend kerkhof op de achtergrond.
Terrasson «Ze vond het fantastisch, dat donkere sfeertje. Dus ik heb haar vaak op zulke verlaten, afgelegen plekken gefotografeerd: ’s nachts in havens, langs het kanaal of in
fabrieken.
»De kapel die je op het kerkhof ziet, was het atelier van een vriend van me, een kunstenaar. Hij maakte er sculpturen uit beton. In ruil moest hij het kerkhof onderhouden, de grafstenen schoonmaken en zo. Beetje surrealistisch, maar zo heb ik het graag.»
